151

τῇ δυνάμει καί τῇ δόξῃ, πανταχοῦ δέ πῶς καί ἐν πᾶσι, κατ᾿ ἐξαίρετον δέ τούτων ἐνοικεῖ ἐν τοῖς ἁγίοις καί σκηνεῖ γνωστῶς ἐν τούτοις καί οὐσιωδῶς, ὁ πάμπαν ὑπερούσιος ὑπάρχων; Πῶς συνέχεται ἐν σπλάγχνοις ὁ συνέχων πᾶσαν κτίσιν, πῶς δέ λάμπει ἐν καρδίᾳ, τῇ σαρκίνῃ καί παχείᾳ, πῶς καί ἔνδον ταύτης ἔστι, πῶς καί ἔξω πέλει πάντων καί πληροῖ αὐτός τά πάντα, (231) ἐν νυκτί καί ἐν ἡμέρᾳ καί λάμπει καί οὐ καθορᾶται; Ταῦτα πάντα νοῦς, εἰπέ μοι, ὁ ἀνθρώπινος νοήσει ἤ εἰπεῖν σοι ἐξισχύσει; Οὔμενουν, οὐκ ἄγγελός σοι, οὐκ ἀρχάγγελος ἐξείποι, οὐδέ παραστῆσαι ταῦτα διά λόγου δυνηθείη. Ταῦτα οὖν Θεοῦ τό Πνεῦμα, Θεῖον ὄν, μόνον γινώσκει καί ἐπίσταται ὡς μόνον συμφυές καί σύνθρονόν τε καί συνάναρχον ὑπάρχον τῷ Υἱῷ καί τῷ Πατρί δέ˙ οἷς οὖν λάμψει τοῦτο αὖθις, οἷς καί συναφθῇ πλουσίως πάντα δείκνυσιν ἀφράστως, ἔργῳ σοι τά πάντα λέγω. Ὥσπερ γάρ τυφλός, εἰ βλέψει, βλέπει μέν τό φῶς ἐν πρώτοις, ἔπειτα καί πᾶσαν κτίσιν, τήν ἐν τῷ φωτί - ὤ θαῦμα! - οὕτως ὁ λαμφθείς τῷ Θείῳ Πνεύματι ψυχήν εὐθέως τοῦ φωτός ἐν μετουσίᾳ γίνεται καί φῶς θεᾶται, φῶς Θεοῦ, Θεόν τε πάντως,