164

ἄφθαρτα ἀΐδιά τε, ἅπαντα ξένα τῶν ὧδε. Ἐποίησέ με ἀναφῆ, ἀψηλάφητον, ὤ θαῦμα, καί ἀόρατον ὁμοίως, συνημμένον ἀοράτοις. Οὕτως οὖν με καί τοιοῦτον ἐργασάμενος ὁ κτίστης ἐν σκηνῇ εἰσήγαγέ με αἰσθητῇ, σωματικῇ γε (248) καί ἐνέκλεισεν ἐν ταύτῃ καί κατησφαλίσατό με, καί καταγαγών δ᾿ ἐν κόσμῳ αἰσθητῷ καί ὁρατῷ τε πάλιν ἔθετο βιοῦν με καί συνεῖναι τοῖς ἐν σκότει τόν ἀπαλλαγέντα σκότους, καί καθεῖρχθαι μετ᾿ ἐκείνων, τῶν ἐν τῷ βορβόρῳ λέγω˙ μᾶλλον δέ διδάσκειν τούτοις, εἰς ἐπίγνωσίν τε ἄγειν, ὧν περίκεινται τραυμάτων καί ὧν δεσμῶν κατέχονται. Ἐντειλάμενος ἀπῆλθεν. Ἐγκαταλειφθείς οὖν μόνος, ἐν τῷ πρῴην σκότει λέγω, οὐκ ἠρκέσθην, οἷσπερ εἶπον ὅτι ἐσωρήσατό μοι, ἀγαθοῖς ἀνεκλαλήτοις ὅλον με ἀνακαινίσας, ὅλον με ἀθανατίσας ὅλον με θεοποιήσας καί Χριστόν ἀποτελέσας. Ἀλλ᾿ ἡ στέρησις ἐκείνου λήθν πάντων ἐνεποίει τῶν καλῶν, ὧν εἶπον, τούτων, καί ἐδόκουν ἐστερῆσθαι. ∆ιά τοῦτο ὡς τοῖς πρῴην ἐμπαγείς κακοῖς ἠχθόμην καί καθήμενος ἐν μέσῳ τῆς σκηνῆς, ὥσπερ ἐν θήβῃ ἤ ἐν πίθῳ κεκλεισμένος,