172

καί ταύτας ἐν αἰνίγματι νοΐ κεκαθαρμένῳ, οἱ ἐκ ψυχῆς ζητοῦντές σε βλέπειν καταξιοῦνται˙ σέ δέ, ὁποῖος, ποταπός τῇ οὐσίᾳ τυγχάνεις (259) ἤ πῶς ἅπαξ ἐγέννησας καί γεννᾷς ἀεννάως καί οὐ χωρίζῃ τοῦ ἐκ σοῦ γεννωμένου, ἀλλ᾿ ἔστιν ὅλος ἐν σοί, ὅλος πληρῶν θεότητι τά πάντα, ὅλος γε μένεις ἐν αὐτῷ τῷ Υἱῷ ὁ Πατήρ δέ καί σοῦ ἐκπορευόμενον ἔχεις τό Θεῖον Πνεῦμα, πάντα γινῶσκον καί πληροῦν, Θεός ὄν κατ᾿ οὐσίαν καί σοῦ μή χωριζόμενον, ἐκ σοῦ γάρ καί πηγάζει. Σύ εἶ πηγή τῶν ἀγαθῶν, πᾶν δ᾿ ἀγαθόν Υἱός σου, νέμων διά τοῦ Πνεύματος αὐτά πᾶσιν ἀξίως, εὐσπλάγχνως, φιλανθρώπως τε ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις. Οὐδείς ἀγγέλων εἶδέ σου, οὐδείς ποτε ἀνθρώπων τήν ὕπαρξιν ἤ ἔγνωκε, καί γάρ ἄκτιστος πέλεις. Πάντα δέ σύ παρήγαγες˙ δύναται σε γινώσκειν, ὅπως ἐκ σοῦ προέρχεται τό Πνεῦμά σου τό Θεῖον καί οὐ γεννᾷς ὅλως ποτέ, ἅπαξ πάντως γεννήσας, οὐδέ πηγάζων κένωσιν ἤ μείωσιν ὑπέστης; Μένεις γάρ ὑπερπλήρης, ὑπέρ τό πᾶν ἀνελλιπής, ὅλος ἐν ὅλῳ κόσμῳ, τῷ ὁρατῷ, τῷ νοητῷ, καί ἔξω αὖθις τούτων, προσθήκην μή δεχόμενος, μηδ᾿ ἔλλειψιν εἰς ἅπαν καί εἶ ὅλος ἀκίνητος μένων πάντοτε οὕτως. Ταῖς ἐνεργείαις οὖν ἀεί ἀεικίνητος πέλεις, ἔχεις καί γάρ ἀέναον, ὁ Πατήρ, ἐργασίαν˙ ἐργάζεται καί ὁ σός Υἱός πάντων τήν σωτηρίαν καί προνοεῖ καί τελειοῖ καί συνέχει καί τρέφει, ζαωοποιεῖ, ζωογονεῖ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ὅσα γάρ βλέπει ὁ Υἱός τόν Πατέρα ποιοῦντα, ταῦτα ὁμοίως καί αὐτός ἐκτελεῖ, καθώς εἶπεν. Οὕτως ἀκίνητός τε ὤν, ἀεικίνητός τε πως, οὔτε κινῇ, οὐχ ἵστασαι, οὔτε καθήσαι πάλιν, (260) ἀλλά ἀεί καθήμενος ἀεί ἵστασαι ὅλος˙ ἱστάμενος δέ αὖθις, ἀεί κινεῖσαι ὅλος, μή μεθιστάμενός ποτε˙ ποῦ γάρ καί ἀπελεύσῃ; Τό πᾶν, ὡς εἴρηται, πληρῶν ὑπέρ τό πᾶν δέ πέλων πρός ποῖον ἄλλον μεταβῇς ἤ τόπον ἤ καί χῶρον; Ἀλλ᾿ οὐδέ ἵστασαι, καί γάρ ἀσώματος ὑπάρχεις, ἁπλοῦς πληρῶν τά σύμπαντα, ἀσχημάτιστος πάντῃ, ἄϋλος, ἀπερίγραπτος, ἄληπτος ὅλος ἦσθα˙ καί πῶς καθῆσθαι εἴπωμεν, πῶς πάλιν ἵστασθαί σε,