177

ἀληθινῶν καί θαυμαστῶν, ὧν τό στόμα Κυρίου καί προλαβόν ἐλάλησε καί νῦν λαλεῖ τοῖς πᾶσιν. Εἰ μή δόξαν ἀπώσεσθε, εἰ μή ῥίψετε πλοῦτον, εἰ μή ματαίαν οἴησιν ἐκδύσεσθε εἰς ἅπαν, εἰ μή τῶν πάντων γένησθε ἔσχατοι ἐν τοῖς ἔργοις καί ἐν αὐτοῖς τοῖς λογισμοῖς, μᾶλλον δέ ταῖς ἐννοίαις ἐσχάτους πάντων ἑαυτούς νομίζετε ὑπάρχειν, οὐκ ἄν δακρύων ὀχετούς, οὐ κάθαρσιν σαρκός τε κτήσησθε ἤ θεάσησθε πῶς ἐνεργοῦνται ταῦτα. Λοιπόν, θρηνεῖτε ἑαυτούς, λοιπόν, μετανοεῖτε, λοιπόν, θερμά προχέετε δάκρυα καθ᾿ ἡμέραν, ἵν᾿ ὀφθαλμούς ἐκπλύνητε νοερούς τῆς καρδίας, (267) ἵνα τό φῶς θεάσησθε τό λάμψαν ἐν τῷ κόσμῳ, ὅ λάμπον κράζει καί βοᾷ˙ Τό φῶς ἐγώ τοῦ κόσμου ἤμην, εἰμί καί ἔσομαι καί θέλω καθορᾶσθαι. Εἰς τοῦτο γάρ ἐλήλυθα σωματικῶς ἐν κόσμῳ, διπλοῦς ὁ εἷς γενόμενος καί μείνας εἰς ὡσαύτως, ἵνα Θεόν με ὁρατόν οἱ πιστῶς προσκυνοῦντες καί τάς ἐμάς φυλάσσοντες ἐντολάς ἀοράτως ἐλλάμπονται καί νοερῶς μυούμενοι τήν δόξαν θεότητός μου τῆς φρικτῆς, σαρκός τε προσληφθείσης καί τό διπλοῦν τῶν φύσεων μυστικῶς καθορῶντες ὡς ἕνα με τότε Θεόν ἀδιστάκτως ὑμνοῦσιν. Ἄλλως οὐκ ἔνι γάρ καλῶς ἐμήν οἰκονομίαν, ἐμήν τε συγκατάβασιν ἐπιγνῶναι καί φρῖξαι καί προσκυνῆσαι ὡς Θεόν τόν ἐν μορφῇ ἀνθρώπου γενόμενόν με καί Θεόν μείναντα ἀνεκφράστως˙ δύο τό ἕν, ἀμέριστα ὑποστάσει, οὐ φύσει, εἷς οὖν Θεός ἐγώ εἰμι, τέλειος ἄνθρωπός τε, ὁλοτελής, ὁλόκληρος, σάρξ, ψυχή, νοῦς καί λόγος˙ ἄνθρωπος ὅλος καί Θεός ἐν δυσί ταῖς οὐσίαις, διπλοῦς ὡσαύτως φύσεσι, διπλαῖς ταῖς ἐνεργείαις, διπλαῖς καί ταῖς θελήσεσιν ἐν μιᾷ ὑποστάσει, Θεός ὁμοῦ καί ἄνθρωπος, εἷς εἰμι τῆς Τριάδος. Οἱ οὕτω με πιστεύσαντες εἶναι καί ἐπιγνόντες ἐν τῷ καθάραι ἑαυτούς σπουδῇ καί μετανοίᾳ καί δυνηθέντες κατιδεῖν ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ καί μυηθῆναι νοερῶς ἐμήν οἰκονομίαν, αὐτοί με ἀγαπήσουσιν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, αὐτοί δέ καί φυλάξονται πάσας τάς ἐντολάς μου καταπλαγέντες τήν ἐμήν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν, αὐτοί μοι καί συνέσονται καί κοινωνοί τῆς δόξης,