179

τιτρώσκεται, δαμάζεται, ἄγεται καί δεσμεῖται καί βέλεσι τῶν ἡδονῶν κεντᾶται καθ᾿ ἡμέραν. Εἰ καί δοκεῖ ἀνθίστασθαι, εἰ καί δοκεῖ μή πίπτειν, ἀλλ᾿ οὖν ἱδρῶτι σύν πολλῷ, κόπῳ, πόνῳ καί μόχθῳ ἔχει ἀεί τόν πόλεμον ἀκατάλλακτον τούτου. Ψυχή δέ πᾶσα ἡ τό φῶς καθορῶσα τό θεῖον, ὅθεν ἐκεῖνος πέπτωκε, καταφρονεῖ ἐκείνου καί λαμπομένη παρ᾿ αὐτοῦ φωτός τοῦ ἀπροσίτου καταπατεῖ τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους ὥσπερ φύλλα καταπεσόντα ἐπί γῆν ἀφ᾿ ὑψηλοῦ τοῦ δένδρου. Ἐν σκότει γάρ τήν δύναμιν ἔχει καί ἐξουσίαν, ἐν τῷ φωτί δέ γίνεται πτῶμα νεκρόν εἰς ἅπαν. Φῶς δέ ἀκούων, πρόσεχε ὁποῖον φῶς σοι λέγω, μή ὑπολάβῃς λέγειν με τό φῶς τό τοῦ ἡλίου! Καί γάρ ὁρᾷς ἐν τῷ φωτί τούτου πολλούς ἀνθρώπους ἐξαμαρτόντας ὡς ἐγώ, δεινῶς μαστιζομένους, πίπτοντας καί ἀφρίζοντας μεσούσης τῆς ἡμέρας, καί ἀοράτως πάσχοντας ἐκ πονηρῶν πνευμάτων, (270) καί τοῦ ἡλίου λαμποντος οὐδέν ἐκ τούτου πλέον ἐγγίνεται τό ὄφελος τοῖς δαίμοσιν ἐκδότοις. τοίνυν οὐ λέγω σοι τό φῶς τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου, οὐ τῆς ἡμέρας, ἄπαγε, οὐ λυχνιαῖον ὅλως, οὐ τῶν ἀστέρων τῶν πολλῶν, οὐδέ σελήνης φάος, οὐκ ἄλλου ὅλως ὁρατοῦ ἀπαύγασμα φωτός σοι παραδηλῶν ἐνέργειαν τοιαύτην ὅλως ἔχειν. Τά αἰσθητά τούς αἰσθητούς ὀφθαλμούς καί γάρ μόνους φωτίζουσι καί λάμπουσι φῶτα καί βλέπειν μόνον παρέχουσι τά αἰσθητά, τά νοητά οὐ μέντοι. Πάντες οὖν, ὅσοι βλέπουσι τά αἰσθητά καί μόνον, τυφλοί εἰσι τά νοερά ὄμματα τῆς καρδίας. Τά νοερά οὖν ὄμματα τῆς νεορᾶς καρδίας καί νοερῷ φωτίζεσθαι ὀφείλουσι φωτί γε. Εἰ γάρ ὁ ἔχων σώματος τάς κόρας ἐσβεσμένας ὅλος ὑπάρχει σκοτεινός, ἀγνοῶν ποῦ ὑπάρχει, πόςῳ γε μᾶλλον ὁ ψυχῆς ἔχων τυφλόν τό ὄμμα ἐσκοτισμένος ἔσεται, καί σώματι καί πράξει μικροῦ νενεκρωμένος δέ καί πνεύματι ὑπάρξει; Νόησον τοίνυν ἀκριβῶς, ὁποῖον φῶς σοι λέγω! Οὐ λέγω σοι τήν πίστιν γάρ, οὐ λέγω τήν τῶν ἔργων πρᾶξιν οὐδέ μετάνοιαν οὐδέ νηστείαν πάντως, ἀκτημοσύνην οὐδαμῶς, οὐ σοφίαν, οὐ γνῶσιν, ἀλλ᾿ οὐδέ τό διδάσκειν˙ τούτων γάρ οὐδέν ἐστιν,