189

Σύ τόν σταυρόν ἐβάστασας, Σῶτερ, ἐπί τῶν ὤμων καί προσεπάγης ἐν αὐτῷ ἀνυψωθείς, Θεέ μου. Χεῖρας ἡλώθης πόδας τε, καί ὄξος ἐποτίσθης καί τήν πλευράν ἐνύγης σου τῇ λόγχῃ, πανοικτίρμον. Ταῦτα ἡ γῆ μή φέρουσα ἐκλονεῖτο τῷ φόβῳ καί τούς νεκρούς τούς ἐν αὐτῇ ἀπεδίδου ἐν τάχει˙ ὁ ἥλιος εἰς αἷμα δέ μετεστράφη ὁρῶν σε καί ἡ σελήνη ζόφωσιν ἐνεδύσατο τότε. Τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ τοῦ τότε διεσχίσθη ἀπό τῶν ἄνω γεγονός δύο ἕως τῶν κάτω, καί οὐδέν οἱ παράνομοι τούτων συνῆκαν ὅλως, ἀλλά καί τάφῳ κείμενον φύλακας ἐφιστᾶσι καί τόν λίθον σφραγίζουσι σέ κατασχεῖν δοκοῦντες. Σύ οὖν ἀνέστης, ∆έσποτα, ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ καί τάς σφραγίδας ἔλιπες σώας τοῖς παραβάταις˙ ἀγγέλων παρουσία δέ ἐκύλισε τόν λίθον (285) καί τούς ἐκεῖ φυλάσσοντας κατέπληξε τῷ φόβῳ, καί οὐκ ἠθέλησεν ποσῶς τοῦ συνιέναι ὅλως, ἀλλ᾿ ἔμειναν τυφλώττοντες τόν νοῦν καί τήν καρδίαν πεπωρωμένην τήν αὑτῶν ἔχοντες μέχρι τέλους. Τί οὖν ὑπάρχει μέγα μοι, εἰ ταῦτα κἀγώ πάθω, ἅπερ αὐτός σύ πέπονθας ἀναμάρτητος πέλων ὑπέρ τοῦ κόσμου, ∆έσποτα, ἵνα τόν κόσμον σώσῃς, ὁ ἁμαρτήσας πάμπολλα ἐκ νέας ἡλικίας καί παροργίσας σε, Χριστέ, ἐν ἔργοις τε καί λόγοις; Μέγα μοι ὄντως, μᾶλλον δέ καί ὑπέρ πᾶσαν δόξαν, ὅτι με μέτοχον ποιεῖ δόξης σου τῆς ἀρρήτου ἡ κοινωνία τῶν παθῶν, ἡ μίμησις τῶν ἔργων, καί πρόξενος θεότητος ἡ ταπείνωσις πέλει ἡ σή τοῖς μετά γνώσεως ταύτην μετερχομένοις. Εὐχαριστῶ σοι, ∆έσποτα, πάσχων μᾶλλον ἀδίκως, εἰ δέ δικαίως, ἔστω μοι εἰς ἔκτισιν πταισμάτων, εἰς κάθαρσιν ἀμέτρων μου, Χριστέ, πλημμελημάτων, καί μή ἐάσῃς μοι ποτέ πόνους ἐπενεχθῆναι ὑπέρ δύναμιν, ∆έσποτα, ἤ πειρασμούς ἤ θλίψεις, ἀλλά ἀεί μοι χάρισαι τήν ἔκβασιν, Θεέ μου, καί τήν ἰσχύν τοῦ δύνασθαι ὑπενεγκεῖν τάς λύπας. Σύ γάρ ὑπάρχεις τῶν καλῶν ὁ παροχεύς ἀρχῆθεν τοῖς ἐκ ψυχῆς προσπίπτουσι τῷ σῷ κράτει ἀξίως, τῆς πίστεως, τῶν ἔργων τε καί τῶν χρηστῶν ἐλπίδων παρέχων τά χαρίσματα, τάς δωρεάς τε πάσας τοῦ Θείου καί προσκυνητοῦ Πνεύματός σου, οἰκτίρμον,