191

Ἀλλά καί βλέπων σε, τόν καλόν ∆εσπότην, τῷ ὁδηγῷ μου καί πατρί συμπαρόντα ἄφραστον εἶχον ἀγάπην τε καί πόθον, ὑπέρ πίστιν τε καί ἐλπίδα ὑπῆρχον καί˙ Ἰδού, ὁρῶ τά μέλλοντα, ἔλεγον, καί τῶν οὐρανῶν πάρεστι βασιλεία καί τά ἀγαθά ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν, οὖς οὐκ ἤκουσε, πρό ὀφθαλμῶν μου βλέπω, ἔχων τε αὐτά καί τί πλέον ἐλπίσω, ἤ τήν πίστιν μου ἐν ἄλλοις ποίοις δείξω; Μεῖζον γάρ ἄλλο ὑπέρ ταῦτα οὐκ ἔσται. Ἐν τούτοις ὄντος καί τούτοις ἐντρυφῶντος ἔλαβες ἐκ γῆς τόν πατέρα μου, οἴμοι, ἦρας ὁδηγόν ἐμόν ἐξ ὀφθαλμῶν μου, ὦ φιλάνθρωπε, καί κατέλιπας μόνον, πάντως ὀρφανόν, πάντως μεμονωμένον, πάντως ἐκ πάντων ἀβοήθητον ὄντα, καί ποίμνης, οἴμοι, προστάτην καί ποιμένα, τόν ὡς ἀληθῶς ἀπροστάτευον ξένον ἔστησας αὐτός τοῖς κρίμασιν, οἷς οἶδας. (288) ∆ιά τοῦτο σέ ἄρτι καθικετεύω, ἄρτι δέομαι, ἀντιβολῶ προσπίπτων˙ μή ἀποστραφῇς, μή με ἐγκαταλίπῃς μηδέ ἀφῇς με, ὦ ∆έσποτά μου, μόνον! Οἶδας τῆς ὁδοῦ τήν δύσβατον πορείαν, οἶδας τῶν λῃστῶν τήν καθ᾿ ἡμῶν μανίαν, οἶδας τήν πληθύν τῶν πονηρῶν θηρίων, οἶδας τήν ἐμήν ἀσθένειαν, Χριστέ μου, καί τήν ἄγνοιαν, ἥν ὡς ἄνθρωπος ἔχω. Πλήν οὐδ᾿ ἄνθρωπος ὅλως δοκῶ ὑπάρχειν, ἀλλά ἀνθρώπων πολύ ἀπολιμπάνειν˙ κατά πάντα γάρ πάντων ἔσχατος πέλω καί ἐλάχιστός εἰμι ὄντως ἀνθρώπων πάντων. Ἐπίχεέ μοι, βασιλεῦ καί Θεέ μου, τό ἔλεός σου, ἐξαιτοῦμια, τό μέγα, ἵνα τά ἐμά ὑστερήματα, Σῶτερ, καί ἐλλείματα τοῦτο ἀναπληρώσῃ καί σῶον ὅλον ἄνθρωπόν με ποιήσῃ ὑστερούμενον οὐδέν τῶν ἀναγκαίων καί οὕτω στήσῃ ἐνώπιόν σου, Λόγε, ἀκατάκριτον, ἄμεμπτόν με σόν δοῦλον, ἀνυμνοῦντά σε εἰς αἰῶνας αἰώνων,