193

πνεῦμα δέ μόνον ὁ Θεός, φωτοειδές εἰς ἅπαν, ὁμοῦ τε παντοδύναμον καί ἄϋλον ὑπῆρχεν. Ἐποίησεν ἀγγέλους δέ, ἀρχάς καί ἐξουσίας, τά Χερουβίμ καί Σεραφίμ, κυριότητας, θρόνους καί τά ἀκατονόμαστα τάγματα λειτουργοῦντα αὐτῷ καί παριστάμενοα ἐν φόβῳ τε καί τρόμῳ. Ὕστερον δέ παρήγαγεν οὐρανόν ὡς καμάραν, ὑλικόν καί ὁρώμενον, αἰσθητόν καί παχύν τε καί ἐν ῥιπῇ ἐξέτεινε τοῦτον, ὡς εἶδε μόνος. Γῆν τε ὁμοῦ καί ὕδατα καί ἁπάσας ἀβύσσους μέσον αὐτοῦ ἐν τῷ αὐτῷ ἐννοήματι μόνῳ πεποίηκεν, οἷα καί νῦν πάντα ἡμῖν ὁρῶνται. Καί ἔμεινεν, ἔνδον τό φῶς τό ἄϋλον μή ἔχων, ὁ οὐρανός ἐκτανυσθείς αἰσθητός , καθώς εἶπον, οὐ περιέκοψε φωτός ἀΰλου λαμπηδόνας. Ἔνυλος γάρ, ὡς εἴρηται, ὤν, τῶν ἀΰλων ἔξω, οὐ τόπῳ πάντως, φύσει δέ εὑρέθη καί οὐσίᾳ. Ἐνύλων γάρ ὁ ἄϋλος ἔστι κεχωρισμένος, (291) οὐκ ἔχων τόπον ἴδιον, ἀπερίγραπτος γάρ ὤν˙ αὐτός λόγῳ τά σύμπαντα ἐν ἑαυτῷ παράγει καί φύσει ἔστι τῶν κτιστῶν πάντῃ κεχωρισμένος καί φέρων πάντα ἐν αὐτῷ ἔξω ἐστί τῶν πάντων. Ὥσπερ γάρ νοῦς καί ἄγγελος τοίχοις καί θύραις ἔξω οἰκίας οὐκ ἀπείργονται οὐδέ κρατοῦνται ἔνδον, οὕτως ὁ τούτων ποιητής ὅλως οὐκ ἔξω πέλει, οὐκ ἔνδοθεν τοῦ οὐρανοῦ οὐδ᾿ ἐν ἑτέρῳ τόπῳ, ἀλλ᾿ ἔστι πάντως πανταχοῦ Θεός κεχωρισμένος ἐνύλων πάντων καί κτιστῶν ὑπ᾿ αὐτοῦ παραχθέντων. Ἐγένετο οὖν οὐρανός ἔνυλος καί διέστη τῇ φύσει, καθώς εἴρηται, τοῦ φωτός τοῦ ἀΰλου καί ἔμεινε δίχα φωτός, οἶκος καθάπερ μέγας. Ὁ δέ ∆εσπότης τοῦ παντός τόν ἥλιον ἀνῆψε καί τήν σελήνην, αἰσθητοῖς αἰσθητῶς ὅπως λάμπῃ, δέδωκε δέ καί ἐν χερσί φῶς ἐν νυκτί τοῦ φαίνειν, ἀπό σιδήρου λίθου τε τικτόμενον ἀρρήτως. Ἐκεῖνος δέ παντός φωτός ἐστί κεχωρισμένος, ὑπέρφωτος, ὑπέρλαμπρος, ἄστεκτος πάσῃ κτίσει˙ ὡς γάρ ἠλίου λάμποντος οὐ φαίνονται τά ἄστρα, οὕτως, εἰ λάμψαι βουληθῇ ἡλίου ὁ ∆εσπότης, οὐχ ὑποστήσεται πᾶς ζῶν ἀνατολήν τήν τούτου. ∆ιό συνέζευξε τόν νοῦν τῷ χοΐ τῷ ἐνύλῳ καί ἐν ἐνύλοις τέθηκεν ἡμᾶς ἀνθρώπους πάντας,