197

Μ'.

Ὁμολογία τῆς χάριτος τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν˙ καί ὅπως ὁ ταῦτα γράφων πατήρ ὑπό τοῦ Ἁγίου ἐνηργεῖτο Πνεύματος˙ καί διδασκαλία ῥηθεῖσα ὑπό Θεοῦ, τοῦ τί δεῖ ποιοῦντα τινά, τῆς τῶν σῳζομένων σωτηρίας τυχεῖν. (296)

Πάλιν ἐκλάμπει μοι τό φῶς, πάλιν τρανῶς ὁρᾶται, πάλιν ἀνοίγει οὐρανούς, πάλιν τέμνει τήν νύκτα, πάλιν παράγει ἅπαντα, πάλιν ὁρᾶται μόνον, πάλιν ἁπάντων ἔξω με ποιεῖ τῶν ὁρωμένων, τῶν αἰσθητῶν ὡσαύτως δέ, βαβαί, ἀποχωρίζει. Πάλιν ὁ πάντων οὐρανῶν ὑπεράνω τυγχάνων, ὅνπερ οὐδείς ἑώρακε πώποτε τῶν ἀνθρώπων, μή διανοίγων οὐρανούς, μή διατέμνων νύκτα, μηδέ ἀέρα διϊστῶν μηδέ στέγην οἰκίας ἀτόμως ὅλος μετ᾿ ἐμοῦ γίνεται, τοῦ ἀθλίου, ἔνδοθεν τοῦ κελλίου μου, ἔνδοθεν τοῦ νοός μου καί μέσον τῆς καρδίας μου, ὤ φρικτοῦ μυστηρίου! Μενόντων πάντων ὡς εἰσί, παραγίνεται πρός με τό φῶς καί ἀναφέρει με τῶν πάντων ὑπεράνω, καί μέσον πάντων ὄντων με ἔξω ποιεῖ πάντων. Οὐκ οἶδα εἰ καί σώματι, τέως δ᾿ ἐκεῖσε ὅλος ἐπ᾿ ἀληθείας γίνομαι, ἔνθα φῶς ἐστι μόνον, ἁπλοῦν, ὅ βλέπων γίνομαι ἁπλοῦς τῇ ἀκακίᾳ. Ταῦτά σου τά παράδοξα, Χριστέ μου, τῶν θαυμάτων, (297) ταῦτα τῆς δυναστείας σου καί τῆς φιλανθρωπίας τά ἔργα, ἅπερ εἰς ἡμᾶς ποιεῖς τούς ἀναξίους˙ διά τοῦτο οὖν φόβος σου συνέχει με καί τρέμω καί μεριμνῶ διηνεκῶς καί δαπανῶμαι σφόδρα, τό τί ἀνταποδώσω σοι, τό τί σοι προσενέγκω ἀντί τοσούτων δωρεῶν, τοσαύτης εὐσπλαγχνίας, ἀναριθμήτων δωρεῶν, ὧν εἰς ἐμέ εἰργάσω. Μηδέν δ᾿ εὑρίσκων ἐν ἐμοί, μηδέν ἐμόν ἐν βίῳ, ἀλλά τά πάντα δοῦλα σά, ἔργα πάντα χειρῶν σου, μειζόνως καταισχύνομαι, μειζόνως ὀδυνῶμαι, μειζόνως, Σῶτερ, δυσωπῶ μαθεῖν, τί δεῖ ποιῆσαι, ἵνα καί θεραπεύσω σε, ἵνα εὐαρεστήσω, ἵν᾿ εὑρεθῶ ἐνώπιον ἀκατάκριτος, Σῶτερ, τοῦ βήματός σου τοῦ φρικτοῦ ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης. Ἄκουσον τί ποιήσειε πᾶς ὁ μέλλων σωθῆναι, μᾶλλον δέ πρῶτος πάντων σύ ὁ καί παρακαλῶν με. Σήμερον, δόξον, τέθνηκας, σήμερον ἀπετάξω,