200

μηδέ βδελύξῃ με, Θεέ, καί μή ἐγκαταλίπῃς. Τά σπλάγχνα σου προβάλλομαι, τό ἔλεος προτείνω καί τήν φιλανθρωπίαν σου μεσῖτίν σοι προσφέρω. (301) Οὐκ ἔκαμον, οὐκ ἔπραξα δικαιοσύνης ἔργα, οὐδέποτε ἐτήρησα μίαν τῶν ἐντολῶν σου, ἀλλά ἀσώτως ἅπαντα τόν βίον μου μετῆλθον, πλήν αὐτός οὐ παρεῖδές με, ἀλλά ζητήσας εὗρες πλανώμενον, ἐπέστρεψας ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πλάνης καί ἐπ᾿ ἀχράντους ὤμους σου φωτί τῆς χάριτός σου ἐπανεβίβασας, Χριστέ, ἐβάστασας, οἰκτίρμον, καί κόπου με οὐκ εἴασας ὅλως ἐπαισθανθῆναι, ἀλλ᾿ ἐπαναπαυόμενον ὡς ἐν ὀχήματί με κούφως ὁδεῦσαι δέδωκας τάς ὁδούς τάς τραχείας, ἕως ἀποκατέστησας μάνδρᾳ τῶν σῶν προβάτων, ἕως συνήνωσας τοῖς σοῖς καί κατέταξας δούλοις. Κηρύττω σου τόν ἔλεον, ὑμνῶ τήν εὐσπλαγχνίαν, εὐχαριστῶν θαυμάζω σου χρηστότητος τόν πλοῦτον˙ ἀνακληθείς δέ παρά σου, ὡς εἴρηται, Θεέ μου, καί νῦν ὑπάρχων, ὡς δοκῶ, ὅλος δεδουλωμένος, προσηλωμένος τῷ φωτί καί σοί κεκολλημένος, κρατούμενος τῷ πόθῳ σου, δεδεμένος ἀγάπῃ, ἐξαπορῶ, ἐκπλήττομαι καί γινώσκειν οὐκ ἔχω˙ πῶς ἄρα θλῖψις ἅπτεται ψυχῆς μου τῆς ἀθλίας, πῶς λύπη ἐπεισέρχεται, πῶς ὅλον με ταράττει, πῶς με τῆς σῆς ἀποστερεῖ γλυκύτητος, Θεέ μου, καί τῆς χαρᾶς χωρίζει με ἡ τῶν γηΐνων θλῖψις; Τί με τοσοῦτον πταίσαντα καί ἐξημαρτηκότα ἤ τί σε παροργίσαντα ἐπί πλεῖον, Χριστέ μου, καταλιμπάνεις, ἀγαθέ, τοῦ λυπεῖσθαι μειζόνως ὑπέρ τό πρῴην, ὅτε ἦν ἐμπαθής ἡ ψυχή μου; Εἰπέ καί δίδαξόν με νῦν κριμάτων σου τό βάθος, εἰπέ καί μή βδελύξῃ με ἀναξίως λαλοῦντα, ὁ πάλαι συνεσιαθείς ἁμαρτωλοῖς καί πόρναις (302) καί συνδειπνήσας, ∆έσποτα, ἀσώτοις καί τελώναις. Πρός ταῦτα ὁ ∆εσπότης μοι ἀπεκρίθη καί εἶπεν˙ Ἐγώ ἀπό τοῦ κόσμου σε ὡς νήπιον βαστάσας ἐν ταῖς ἀγκάλαις ἔφερον - πάντως ὅ λέγω οἶδας . Ἐγώ καί ἐσπαργάνουν σε ὅλον μέλεσι πᾶσι καί γάλακτι ἐξέτρεφον ὑπέρ βρῶσιν καί πόσιν ἄφραστα γάρ τά κατ᾿ ἐμέ, ἀνερμήνευτα πάντῃ , παιδαγωγῷ τε δέδωκα - τίνα ὅν λέγω οἶδας - καί ὡς παιδίον σε μικρόν αὐξάνοντα καθ᾿ ὥραν