201

ἐξυπηρέτησε καλῶς, ἀνέθρεψεν ἀξίως. Πρόσηβος ἤδη γέγονας, καί δή καί νεανίσκος˙ οὐκ ἀγνοεῖς δέ καί αὐτός ἀεί σύν σοί με ὄντα καί συναυξάνοντα ἐν σοί καί περισκέποντά σε, ἕως πάσας διήμειψας καλῶς τάς ἡλικίας. Νῦν οὖν οὐχί ἐνήλικος, ἀνήρ δέ μᾶλλον ὄντως γενόμενος καί τέλειος πρός γῆρας ἤδη κλίνας, πῶς βούλει, ὥσπερ νήπιος, νῦν ἀγκαλοφορεῖσθαι, πῶς αἰτεῖς σπαργανοῦσθαί σε καί βαστάζεσθαι πάλιν; Πῶς γάλακτι ἐκτρέφεσθαι ὑπό παιδαγωγῷ τε εἶναί σε; Οὐκ ἐρυθριᾷς ταῦτα λέγειν, εἰπέ μοι; Ἀνήρ ὑπάρχων ἄλλοις σύ ὑπηρέτει καί τρέφε καί τά πρός αὔξησιν αὐτῶν ἐπιτήδευε πάντα. Πρός τούς ἐχθρούς ἀνθίστασο καί πληττόμενος πλῆττε. Οἶδας ἐχθρούς οὕς λέγω σοι, δαιμόνων παρατάξεις. Λαμβάνων κροῦε ἀφειδῶς, πίπτων πάλιν ἐγείρου, τοῖς πεμπομένοις βέλεσι βάλλειν αὖθις μή φείσῃ τούς βάλλοντας καί κατά σοῦ ταῦτα μηχανωμένους, ἀλλά ἀνελπιστίᾳ σε τιτρώσκοντες ἐκεῖνοι ἐλπίδι τιτρωσκέσθωσαν ἐκ σοῦ ἐκπεμπομένῃ, ὀργῇ δέ σε πυγμίζοντες καί θυμῷ συνωθοῦντες ὑπό πρᾳότητος τῆς σῆς ῥαπιζέσθωσαν ὄψεις, ἔξωθεν ἐκβαλλέσθωσαν, πόρρω τῆς σῆς οἰκίας. (303) Μή γάρ, ὡς εἶπον, νήπιον ἤ παιδίον τυγχάνεις, μή γάρ ἀδυναμίᾳ σοι ψυχῆς καί νῦν ὑπάρχει, μή γάρ ἐξασθενῇ σου νοῦς ἄρτι πρός ἀντιστάσεις; Οἶδας καί φεύγειν τούς ἐχθρούς καί νικᾶν αὐτούς πάλιν καί πολεμῶν γάρ ἔχεις με συνεργόν καί προστάτην καί φεύγων σκέπην κραταιάν, ὀχυράν κέκτησαί με˙ καί λυπεῖ σε τῶν ἐν γῇ, ποῖον τούτων, εἰπέ μοι; Χρυσίον ἤ ἀργύριον ἤ λίθοι τῶν τιμίων; Καί τίς ἐμοῦ λαμπρότερος ἤ τίς ἐκλάμπων πλέον ἤ ποῖος λίθος, ὡς ἐγώ, ἀτίμητος εἰς ἅπαν; Χωρίων δέ σε στέρησις ἤ ἔνδεια τοῦ σίτου εἴτε τοῦ οἴνου ἔκλειψις ἐκταράσσουσιν ὅλως; Καί τίς ἄλλος παράδεισος οἷος ἐγώ τυγχάνει ἤ γῆ τῶν κάτω καί ῥευστῶν ὡς ἡ γῆ τῶν πραέων; Ποῖος δέ ἄρτος ἕτοιμος ἤ οἶνος ἐν τῷ κόσμῳ οἷα ἡ χάρις ἡ ἐμή, οἷον Πνεῦμα τό Θεῖον, οἷος ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, ὅνπερ ἐγώ παρέχω, τό σῶμα καί τό αἷμά μου, τοῖς καθαρᾷ καρδίᾳ καί πίστει ἀδιστάκτῳ με μετά φόβου καί τρόμου