202

ἐσθίουσι καί πίνουσι νοερῶς αἰσθητῶς τε; Ποία τρυφή, ποία χαρά, ποία δόξα, εἰπέ μοι, μείζων ὑπάρχει ἐπί γῆς, ὡς ἐμέ μόνον βλέπειν, ἐμέ ὡς ἐν αἰνίγματι ἐνοπτρίζεσθαι μόνον, ἐμοῦ τῆς δόξης καθορᾶν τήν ἀπαυγήν καί μόνην καί δι᾿ αὐτῆς διδάσκεσθαι ταῦτα καί πλείω τούτων ἀκριβῶς, ὅτι Θεός κτίστης ἐγώ τῶν πάντων, εἰδέναι καί κατανοεῖν, ὅτι μοι κατηλλάγη ἄνθρωπος καθεζόμενος ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἀμέσως τε προσομιλεῖ φίλος ὥσπερ πρός φίλον (304) μισθίου τάξιν ὑπερβάς καί δουλείας τόν φόβον, ἀκαματί δουλεύων μοι, ἀγάπῃ θεραπεύων, ὑπακοῇ τῶν ἐντολῶν προσοικειούμενός μοι. Οὐ λέγω τῶν μισθωτικῶς ἐμοί ἐκδουλευόντων οὐδέ τῶν πάλιν δουλικῶς ἐμοί προσερχομένων, ἀλλά τῶν φίλων καί γνωστῶν καί υἱῶν μου τάς πράξεις˙ αἵτινες καί πεφύκασιν αὗται, γράφε συντόμως. Τό πάντων εὐτελέστερον ἡγεῖσθαι τῶν ἐν κόσμῳ οὐ μόνον τῶν συνασκητῶν καί κοσμικῶν ἀνθρώπων, ἀλλά γε καί τῶν ἐθνικῶν ἑαυτόν ὄντως χείρω˙ τό ἔκπτωσιν λογίζεσθαι ζωῆς τῆς αἰωνίου μιᾶς παράβασιν μικράν ἐντολῆς ἐλαχίστης˙ τό τά παιδία τά μικρά ὥσπερ τελείους ἄνδρας καθορᾶν τε καί προσκυνεῖν καθάπερ τούς ἐνδόξους˙ τό τοῖς τυφλοῖς ὡσαύτως δέ τήν τιμήν ἀπονέμειν ὡς ἀνωθεν ὁρῶντός μου πάντων ἀνθρώπων πράξεις καί ταῦτα δι᾿ἐμέ ποιεῖν, ἅπερ καί πάλιν γράφε. Τό μή ἔχειν κατά τινος ὅλως ἐν τῇ καρδίᾳ μέχρι ψιλῆς κινήσεως ἤ μικρᾶς ὑπονοίας˙ τό εὔχεσθαι ἀπό ψυχῆς μετά πόνου καρδίας ἐκ συμπαθείας τούς εἰς σέ ἁμαρτάνοντας πάντας, ὡσαύτως καί τούς εἰς ἐμέ τά τοιαῦτα τολμῶντας, μετά δακρύων ἐξαιτῶν ἐπιστροφήν τήν τούτων˙ τό εὐλογεῖν μεθ᾿ ἅμα δέ τούς σέ καταρωμένους καί ἐπαινεῖν τούς φθόνῳ σέ ἀεί λοιδορουμένους καί τούς ἐπηρεάζοντας ὡς εὐεργέτας ἔχειν, τούς δέ μή καθυπείκοντας μήθ᾿ ὑπακούοντάς σου, ὡς ὅλως ἀρνουμένους με τόν ἑαυτῶν ∆εσπότην, θρηνεῖν καί κλαίειν συνεχῶς˙ οὕς νουθετῶν μή παύσῃ. Ὁ γάρ ὑμᾶς δεχόμενος ἐμέ δέχεται, εἶπον, καί ὁ ἀκούων δέ ὑμῶν πάντως ἐμοῦ ἀκούει˙ (305) ὁ δέ μή τρόμῳ τούς ὑμῶν λόγους καί παραινέσεις