208

εἰς τάς ἐμάς τε, τοῦ ἐχθροῦ, χεῖρας ἐξέδοτό σε καί αἴφνης ἀπεστράφη σε, αἴφνης ἐμίσησέ σε; Μή οὖν ἀκοῦσαι ταῦτά με, Σῶτερ, ἐγκαταλείψῃς, μή ὄνειδος γενήσεσθαι σοῦ ἐάσῃς, Θεέ μου, μή Βασιλεῦ, μή Κύριε, ὁ τοῦ σκότους με πάλαι καί τῶν χειρῶν καί φάρυγγος ἐκείνου με ἐξάξας καί τῷ φωτί ἐλεύθερον τῷ σῷ με παραστήσας. Σέ γάρ ὁρῶν τιτρώσκομαι τά ἐντός τῆς καρδίας καί βλέπειν οὐκ ἰσχύω σε καί μή βλέπειν οὐ φέρω˙ ἀπρόσιτον τό κάλλος σου, ἀμίμητον τό εἶδος, ἀσύγκριτος ἡ δόξα σου, καί τίς ποτέ σε εἶδεν ἤ τίς ἰδεῖν σε δυνηθῇ ὅλον, σέ, τόν Θεόν μου; Τό πᾶν γάρ ποῖος ὀφθαλμός κατιδεῖν ἐξισχύσει; Τόν ὄντα δέ ὑπέρ τό πᾶν ποῖος νοῦς καταλάβῃ, περιλαβεῖν τε δυνηθῇ ἤ ἐκτανθῆναι ὅλος πρός ὅλον καί θεάσασθαι τόν συνοχέα πάντων, τόν πάντων ἔξω καί τό πᾶν καί τά πάντα πληροῦντα (313) καί ἔξω πάλιν τόν αὐτόν ὅλον ὄντα ἀφράστως; Ὅμως ὡς ἥλιον ὁρῶ καί ὡς ἄστρον σε βλέπω, καί ἐν τῷ κόλπῳ φέρω σε, καθάπερ μαργαρίτην, καί ὡς λαμπάδα βλέπω σε σκεύους ἡμμένην ἔνδον. Ὅτι δέ οὐ πλατύνεσαι, ὅτι μή ὅλον φῶς με ἀποτελεῖς καί δείκνυσαι ὅλος μοι, οἷος, ὅσος ὑπάρχεις, ὅλως οὐ δοκῶ ἔχειν σε τήν ζωήν μου, ἀλλά θρηνῶ ὥς τις πτωχός γεγονώς ἐκ πλουσίων καί ἐξ ἐνδόξων ἄτιμος καί μή ἔχων ἐλπίδα. Τοῦτο οὖν βλέπων ὁ ἐχθρός λέγει μοι˙ Σύ οὐ σῴζῃ˙ καί γάρ ἰδού, ἐκπέπτωκας, ἠστόχησας ἐλπίδων, ὅτι οὐκ ἔχεις πρός Θεόν ὡς πάλαι παρρησίαν. Πρός ὅν οὐ βλόγον φθέγγομαι, οὐκ ἀξιῶ, Θεέ μου, ἀλλ᾿ ἐμφυσῶ, καί ἄφαντος εὐθύς ἀποτελεῖται. Οὕτως αἰτοῦμαι, ∆έσποτα, οὕτως παρακαλῶ σου τήν εὐσπλαγχνίαν δώρησαι καί τότε μοι, Σωτήρ μου, ὅτε ψυχή ἐξέλθῃ μου τοῦ σώματος, ἰσχύσαι μόνῳ τῷ ἐμφυσήματι ἅπαντας καταισχύναι τούς κατ᾿ ἐμοῦ, τοῦ δούλου σου, μέλλοντας ἐπιτρέχειν, καί διαβῆναι ἀβλαβῆ φρουρούμενον φωτί σου τοῦ Πνεύματος καί ἔμπροσθεν στῆναι τοῦ βήματός σου, ἔχοντι χάριν σου, Χριστέ, συνοῦσάν μοι τήν θείαν, σκέπουσαν, ἀκαταίσχυντον δεικνύουσάν με ὅλον. Τίς γάρ τολμήσειεν ἄρα ἄμπροσθέν σου ὀφθῆναι, εἰ μή αὐτήν ἐνδέδυται, εἰ μή αὐτήν ἐντός γε