209

κατέχει καί φωτίζεται ὑπ᾿ αὐτῆς; Πῶς τήν δόξαν τήν ἄστεκτον θεάσασθαι δυνηθῇ πᾶς τις ὅλως; ∆όξαν Θεοῦ γάρ ἄνθρωπος, φύσιν θεότητός τε φύσις ἀνθρώπου ταπεινή πῶς κατιδεῖν ἰσχύσει; Ἔστι Θεός γάρ ἄκτιστος, ἡμεῖς κτιστοί δέ πάντες, ἐκεῖνος πέλει ἄφθαρτος, ἡμεῖς φθαρτοί καί κόνις, ἐκεῖνος πνεῦμα πέφυκεν, ὑπέρ ἅπαν δέ πνεῦμα (314) ὡς ποιητής πνευμάτων τε καί ∆εσπότης ὑπάρχων, ἡμεῖς σάρκες χοϊκαί καί γεώδης οὐσία, ἐκεῖνος πάντων ποιητής, ἄναρχος ἄληπτός τε, ἡμεῖς σκώληκες ὁμοῦ καί βόρβορος καί τέφρα˙ καί τίς ἰσχύσει ἐξ ἡμῶν τοῦτον ποτέ ἰδέσθαι ἐξ οἰκείας δυνάμεως ἤ ἐνεργείας ὅλως, εἰ μή αὐτός ἐκπέμψειε Πνεῦμα αὐτοῦ τό Θεῖον καί δι᾿ αὐτοῦ τῷ ἀσθενεῖ τῆς φύσεως παράσχῃ ῥώμην, ἰσχύν καί δύναμιν καί ἱκανόν ποιήσῃ τόν ἄνθρωπον τοῦ κατιδεῖν δόξαν αὐτοῦ τήν θείαν; Ἄλλως γάρ οὐ θεάσεται οὐδέ ἰδεῖν ἰσχύσει ἀνθρώπων τις τόν Κύριον ἐρχόμενον ἐν δόξῃ, καί οὕτως χωρισθήσονται ἄδικοι τῶν δικαίων καί σκότει καλυφθήσονται ἁμαρτωλοί καί πάντες ὅσοι μή ἕξουσι τό φῶς ἐν αὐτοῖς ἀπ᾿ ἐντεῦθεν. Οἱ συνημμένοι δέ αὐτῷ ἐκ τῶν ὧδε καί τότε μυστικῶς συναφθήσονται τῷ Θεῷ καί γνησίως καί τῆς αὐτοῦ ὑπάρξουσι μετουσίας ἀχώριστοι˙ οἱ δ᾿ ἀπελθόντες τοῦ φωτός αὐτοῦ κεχωρισμένοι πῶς τότε ἑνωθήσονται ἤ κατά ποῖον τρόπον, μαθεῖν παρ᾿ ὑμῶν βούλομαι, εἴτε ὑμᾶς διδάξαι˙ Θεός γέγονεν ἄνθρωπος, ἡνώθη τε ἀνθρώποις, μετέσχεν ἀνθρωπότητος καί μετέδωκε πᾶσι τοῖς εἰς αὐτόν πιστεύουσι καί τήν πίστιν ἐξ ἔργων δεικνύουσι θεότητος αὐτοῦ τῇ μετουσίᾳ. Τούτους οὖν εἶπε σῴζεσθαι μόνους τούς μετασχόντας ἐκείνου τῆς θεότητος, καθώς αὐτός μετέσχε τῆς ἡμετέρας φύσεως, ὁ ποιητής τῶν πάντων, Παῦλος ὡς μαρτύρεται Χριστοῦ τήν ἐκκλησίαν ἕν γενήσεσθαι σῶμά γε δεσποτικόν καί θεῖον, ἄσπιλον, ἄμωμον ὁμοῦ, ῥυτίδος πάσης δίχα˙ (315) οἵτινες ἄν εἶεν οἱ πιστοί, κεφαλή ὁ Χριστός δέ. Εἰ τοῦτο τοίνυν ἔσεται οὕτως, ὥσπερ καί ἔστι, τίς ἄρα τότε τολμήσει ῥυπαρός αὐτοῦ προσψαῦσαι ἤ τίς προσκολληθήσεται ἀνάξιος τυγχάνων;