210

Εἰ γάρ καί νῦν ἐκβάλλονται τῆς ἐκκλησίας ἔξω καί μετασχεῖν κωλύονται ἁμαρτωλοί εἰς ἅπαν, μᾶλλον δέ καί τῆς τῶν θείων θέας ἀποστεροῦνται οἱ μή πέλοντες ἅγιοι, πῶς οἴμοι τότε ἄρα τῷ παναμώμῳ σώματι τοῦ Θεοῦ ἑνωθῶσι καί μέλη γένωνται Χριστοῦ ἐσπιλωμένοι ὄντες; Οὐκ ἔστι τοῦτο, ἀδελφοί, οὐ γενήσεται ὅλως! Οἱ δέ τοῦ θείου σώματος ἤγουν τῆς ἀκκλησίας καί τοῦ χοροῦ τῶν ἐκλεκτῶν χωριζόμενοι, λέγε, ποῦ ἄρα ἀπελεύσονται, εἰς ποίαν βασιλείαν, εἰς ποῖον τόπον, φράσον μοι, ἐλπίζουσι σκηνῶσαι; Πάντως γάρ καί παράδεισος, ὁ Ἀβραάμ τε κόλπος καί πᾶς τόπος ἀνέσεως τῶν σῳζομένων ἔστιν˙ οἱ δέ σῳζόμενοί εἰσιν ἅγιοι πάντως πάντες, ὡς πᾶσα θεία μαρτυρεῖ γραφή καί ἐκδιδάσκει. Πολλαί γάρ καί μοναί εἰσιν, ἀλλ᾿ ἐντός τοῦ νυμφῶνος˙ καθάπερ γάρ εἷς οὐρανός καί ἐν αὐτῷ ἀστέρες ἀλλήλων διαφέροντες ἐν τιμῇ τε καί δόξῃ, οὕτω καί εἷς νυμφών ἐστι καί μία βασιλεία, ἀλλά γάρ καί παράδεισος καί πόλις ἡ ἁγία καί πᾶς τόπος ἀνέσεως ὁ Θεός ἐστι μόνος. Ὡς γάρ οὐκ ἔχει ἄνεσιν ἄνθρωπος ἐν τῷ βίῳ, ὁ μή μένων ἐν τῷ Θεῷ καί Θεός ἐν αὐτῷ δέ, οὕτω καί μετά θάνατον ἐκτός ἐκείνου μόνου, οἴμαι, οὐκ ἔσται ἄνεσις, οὐ τόπος ἄνευ λύπης, οὐ στεναγμοῦ, οὐ θλίψεως ὅλως ἀπηλλαγμένος. Σπουδάσωμεν οὖν, ἀδελφοί, σπουδάσωμεν πρό τέλους (316) προσκολληθῆναι τῷ Θεῷ, τῷ ποιητῇ τῶν πάντων, τῷ κατελθόντι δι᾿ ἡμᾶς ἐπί γῆς τούς ἀθλίους, τῷ κλίναντι τούς οὐρανούς καί λαθόντι ἀγγέλους καί ἐν γαστρί σκηνώσαντι τῆς ἁγίας Παρθένου καί σαρκωθέντι ἐξ αὐτῆς ἀτρέπτως, ἀνεκφράστως καί προελθόντι εἰς ἡμῶν ἁπάντων σωτηρίαν. Ἡ σωτηρία δέ ἡμῶν αὕτη πάντως ὑπάρχει, καθώς πολλάκις εἴπομεν καί νῦν αὖθις ἐροῦμεν, οὐχί ἡμεῖς ἐξ ἑαυτῶν, ἀλλά τό θεῖον στόμα ἐπέφανε τό μέγα φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἡ βασιλεία οὐρανῶν ἐπί τῆς γῆς κατῆλθε, μᾶλλον δέ ὁ παμβασιλεύς τῶν ἄνω καί τῶν κάτω ἐλήλυθεν, ἠθέλησεν ὑμῖν ὁμοιωθῆναι, ἵν᾿ ἐξ αὐτοῦ ὡς ἐκ φωτός πάντες μεταλαβόντες φῶτα δειχθῶμεν δεύτερα, ὅμοιά γε τοῦ πρώτου,