211

καί βασιλείας οὐρανῶν κοινωνοί καί τῆς δόξης συμμέτοχοι ὑπάρξωμεν ὁμοῦ καί κληρονόμοι τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ὧν οὐδείς ποτε εἶδε. Ταῦτα δ᾿ εἰσίν, ὡς πείθομαι καί πιστεύω καί λέγω, Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάς Ἁγία, τοῦτο πηγή τῶν ἀγαθῶν, τοῦτο ζωή τῶν ὄντων, τοῦτο τρυφή καί ἄνεσις, τοῦτο στολή καί δόξα, τοῦτοσ χαρά ἀνέκφραστος καί σωτηρία πάντων τῶν μετασχόντων τῆς αὐτοῦ ἐλλάμψεως ἀρρήτου καί κοινωνίαν μετ᾿ αὐτοῦ ἐχόντων ἐν αἰσθήσει. Ἀκούσατε˙ Σωτήρ καί γάρ διά τοῦτο καλεῖται, ὅτι πᾶσιν, οἷς ἑνωθῇ, σωτηρίαν παρέχει, ἡ σωτηρία δέ ἐστιν κακῶν μέν πάντων λύσις, καλῶν δέ πάντων ἐν ταὐτῷ εὕρεσις αἰωνία, ἀπό θανάτου μέν ζωήν, ἀπό δέ σκότους φάος, ἀπό δουλείας τῶν παθῶν καί πράξεων αἰσχίστων ἐλευθερίαν παντελῆ πᾶσι χαριζομένη (317) τοῖς ἑνωθεῖσι τῷ Χριστῷ καί Σωτῆρι τῶν ὅλων. Οἵ καί τότε πᾶσαν μέν χαράν ἀναφαίρετον κτῶνται, πᾶσάν γε ἀγαλλίασιν καί πᾶσαν εὐφροσύνην, οἱ δέ κἄν ὅλως πέλοντες τούτου κεχωρισμένοι καί μή ζητήσαντες αὐτόν ἤ τούτῳ ἑνωθέντες μηδέ δουλείας τῶν παθῶν καί θανάτου ῥυσθέντες, κἄν βασιλεῖς, κἄν ἄρχοντες εἰσί, κἄν μεγιστᾶνες, κἄν τρυφᾶν κἄν εὐφραίνεσθαι κἄν ἀπόλαυσιν ἔχειν οἴονται καί νομίζουσιν ἐν ἀγαθοῖς ὑπάρχειν, ἀλλ᾿ οὐδέποτε κτήσονται τοιαύτην εὐφροσύνην, οἵαν οἱ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἐλεύθεροι ἐκ πάντων ἀτόπων ἐπιθυμιῶν, ἡδονῶν τε καί δόξης ἔχουσιν ἀνεκλάλητον, ἄφραστον οὖσαν πάντῃ, ἥν οὐδείς ποτε γνώσεται, οὐ μάθῃ, οὐ κατίδῃ τῶν μή γνωσίως καί θερμῶς τῷ Χριστῷ κολληθέντων, ἀνακραθέντων τε αὐτῷ ἐν ἑνώσει ἀρρήτῳ, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή, αἶνος καί ἅπας ὕμνος ὑπό πάσης τῆς κτίσεως καί πνοῆς εἰς αἰῶνας, ἀμήν.