213

τούς δ᾿ ἄλλους οὔπω ἔγνωκα οὐδ᾿ ὑπ᾿ αὐτῶν ἐγνώσθην˙ διό σκληρόν με λέγουσιν, ἀσυμπαθῆ καλοῦσιν, ἄδικον ὀνομάζουσι τά τοῦ ἀδίκου τέκνα. Οἱ οὖν ἐμέ ὑβρίζοντες ἐμέ τε λοιδοροῦντες, ἐμέ κατονειδίζοντες, σοί πῶς ὑποταγῶσιν ἤ πῶς σε καταδέξονται διδάσκαλον, εἰπέ μοι; Οἱ λύκοι δέ ποιμένα σε πῶς ἄρα λογιοῦνται ἤ πῶς ἀκολουθήσουσι φωνῇ σου θῆρες ὄντες; Ἔξελθε, φύγε καί γενοῦ ἐκ μέσου τῶν τοιούτων, καί σεαυτόν εἰ σώσειας, σεαυτόν δ᾿ ἀπολέσεις, τί σοι τοῦ κόσμου ὄφελος τοῦ διά σοῦ σωθέντος; Οὐ βούλομαι ποιμαίνειν σε τινά τῶν μή θελόντων. Ὅρα, ὅτι ἐφύλαξα τοῦτο κἀγώ ἐν κόσμῳ˙ (320) τῶν βουλομένων γάρ ἐγώ καί ποιμήν καί δεσπότης, τῶν δ᾿ ἄλλων κτίστης μέν εἰμι καί Θεός κατά φύσιν, οὐ μήν δέ πέλω βασιλεύς, οὐκ ἀρχηγός εἰς ἅπαν τῶν μή ἀράντων τόν σταυρόν κἀμοί ἀκολουθούντων˙ τοῦ ἐναντίου γάρ εἰσι τέκνα, δοῦλοι καί σκεύη. Βλέπε καί θρήνει δι᾿ αὐτούς, εἰ δυνατόν, καθ᾿ ὥραν. Ἐκ σκότους γάρ καλούμενοι πρός ἀνέσπερον φέγγος, ἐκ τοῦ θανάτου πρός ζωήν, εἰς οὐρανούς ἐξ ᾅδου, ἐκ τῶν προσκαίρων καί φθαρτῶν πρός αἰώνιον δόξαν, ὀργίζονται καί μαίνονται κατά τῶν διδασκάλων καί κατ᾿ αὐτῶν συρράπτουσιν ἐπιβουλάς παντοίας καί προαιροῦνται τοῦ θανεῖν ἤ σκότους ἀποστῆναι καί τῶν τοῦ σκότους πράξεων, κἀμοί ἀκολουθῆσαι. Τούτους, εἰπέ, πῶς ποιμανεῖς, πῶς τούτων προηγήσῃ, πῶς ὁδηγήσεις, λέγε μοι, πρός πῦρ αὐτομολοῦντας, προστιθεμένους τῷ ἐχθρῷ καί σύν αὐτῷ προθύμως τά ἐναντία τῶν ἐμῶν προσταγμάτων ποιοῦντας; Πῶς ποιμανεῖς ὡς πρόβατα, πὼς εἰσάξεις, εἰπέ μοι, τῶν ἐντολῶν μου πρός νομάς, πρός ὕδωρ θελημάτων ἐμῶν ἐξάξεις δέ αὐτούς, πρός νοητά τε ὄρη θεωριῶν τῶν μυστικῶν, δόξης μου τῆς ἀρρήτου, δι᾿ ἧς οἱ ταύτην βλέποντες καταφρονοῦσι δόξης τῆς κάτω καί τῶν αἰσθητῶν πάντων ἀμνημονοῦσι καί ὡς σκιάν καί ὡς καπνόν ταῦτα πάντα ἡγοῦνται; Εἰπέ, πῶς τόν ἀντίδικον συνήγορόν σου κτήσῃ, πῶς τόν πολέμιον ἐχθρόν φίλον σου πείσεις εἶναι; Εὐκόλως γάρ οἱ φίλοι μέν ἐχθροί γίνονται μᾶλλον μικράν εὑρόντες πρόφασιν, οἱ ἐχθροί δέ δυσκόλως γενέσθαι φίλοι δύνανται κἄν εὐεργετηθῶσι,