216

Μ∆'.

Τί ἐστι τό κατ᾿ εἰκόνα, καί πῶς εἰκότως νοεῖται ὡς τοῦ πρωτοτύπου εἰκών ὁ ἄνθρωπος˙ καί ὅτι ὁ τούς ἐχθρούς ὡς εὐεργέτας φιλῶν μιμητής ἐστι τοῦ Θεοῦ, Πνεύματος δέ Ἁγίου ἐντεῦθεν μέτοχος γεγονώς θέσει θεός καί χάριτι γίνεται, μόνοις ἐκείνοις γνωριζόμενος, τοῖς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεργουμένοις. (324)

∆όξα, αἶνος, ὕμνος, χάρις τῷ τήν κτίσιν ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι λόγῳ μόνῳ καί θελήματι οἰκείῳ ἅπασαν παραγαγόντι Θεῷ πάντων, ἐν Τριάδι ὑποστάσεων, μιᾷ τε ἀχωρίστοις καί ἀτμήτοις, μία φύσις, μία δόξα, μία δύναμις ὑπάρχει, θέλημά τε ἕν ὡσαύτως. Αὕτη μόνη κτίσις πάντων, αὕτη ἐκ πηλοῦ με ὅλον πλάσασα, ψυχήν τε δοῦσα (325) ἔθηκεν ἐπί τῆς γῆς με, δέδωκε τό φῶς τε βλέπειν καί ὁρᾶν ἐν τούτῳ πάντα τόνδε τόν αἰσθητόν κόσμον, ἥλιον, σελήνην λέγω, τούς ἀστέρας οὐρανόν τε, γῆν καί θάλασσαν καί πάντα τά ἐν μέσῳ τούτων ὄντα. ∆έδωκε, καί νοῦν καί λόγον˙ ἀλλά πρόσεχε τῷ λόγῳ! Κατ᾿ εἰκόνα οὖν τοῦ Λόγου δέδοται ἡμῖν ὁ λόγος˙ λογικοί γάρ ἐκ τοῦ Λόγου τοῦ ἀνάρχου, τοῦ ἀκτίστου, τοῦ ἀλήπτου, τοῦ Θεοῦ μου. Ὄντως κατ᾿ εἰκόνα ἔστιν ἡ ψυχή παντός ἀνθρώπου λογική εἰκών τοῦ Λόγου. Πῶς, εἰπέ μοι, δίδαξόν με. Ἄκουσον αὐτοῦ τοῦ Λόγου˙