218

καί γνωστόν ποιεῖ τοῖς πᾶσιν, οὐ χωρίζεται δέ τούτου, (327) ἀλλά καί γεννᾷ τόν λόγον καί ἐντός αὐτόν κατέχει, οὕτω νόει τόν Πατέρα, ὅτι ἔτεκε τόν Λόγον, ὅτι τίκτει ἀενάως, οὐ χωρίζεται δέ ὅλως τοῦ Υἱοῦ Πατήρ ὁ τούτου, ἀλλ᾿ ἐν τῷ Υἱῷ ὁρᾶται, καί Υἱός ἐν τούτῳ μένει. Ταύτην ἀκριβῆ εἰκόνα, εἰ καί ἀμυδρά τυγχάνει, καθυπέδειξεν ὁ λόγος, ἥν οὐδέποτε θεάσῃ, οὐδ᾿ οὐ μή κατανοήσῃς, εἰ μή πρότερον καθάρῃς, εί μή πρότερον ἐκπλύνῃς τῆς εἰκόνος σου τόν ῥύπον, εἰ μή κεχωσμένην οὖσαν ἐν τοῖς πάθεσιν ἐξάξῃς, ἀποσμήξῃς τε τελείως, ἀποδύσῃς τε ὡσαύτως καί λευκάνῃς ὡς χιόνα. Ὅταν ταῦτα δέ ποιήσῃς καί καλῶς σαυτόν καθάρῃς καί εἰκών τελεία γένῃ, τό πρωτότυπον οὐκ ὄψῃ, οὐδ᾿ οὐ μή κατανοήσῃς, εἰ μή ἀποκαλυφθῇ σοι διά Πνεύματος Ἁγίου. Πάντα γάρ Πνεῦμα διδάσκει ἐν φωτί λάμψαν ἀρρήτῳ, (328) νοερῶς τά νοητά σοι ἅπαντα καθυποδείξει, ὅσον δύνασαι καί βλέπειν, ὅσον ἐφικτόν ἀνθρώπῳ, κατά τήν ἀναλογίαν ψυχικῆς καθάρσεώς σου, καί Θεῷ ὁμοιωθήσῃ ἔργων ἀκριβεῖ μιμήσει, σωφροσύνης καί ἀνδρείας,