219

ἀλλά καί φιλανθρωπίας, πειρασμῶν ὑπομονῇ τε καί τῇ πρός ἐχθρούς ἀγάπῃ. Τοῦτο γάρ φιλανθρωπίᾳ, τό ἐχθρούς εὐεργετεῖν σε καί φιλεῖν αὐτούς ὡς φίλους, ὡς γνησίους εὐεργέτας, εὔχεσθαί τε ὑπέρ πάντων τῶν σοί ἐπηρεαζόντων, ἴσην τε πρός πάντας ἔχειν ἀγαθούς καί πονηρούς τε ἐνδιάθετον ἀγάπην, ὑπέρ πάντων δέ τιθέναι τήν ψυχήν σου καθ᾿ ἑκάστην, ὑπέρ σωτηρίας λέγω, καί τοῦ ἕνα που σωθῆναι ἤ καί πάντας, εἰ οἷόν τε. Ταῦτα μιμητήν ∆εσπότου ἀπεργάσονταί σε, τέκνον, καί εἰκόνα ἀληθῆ σε ἀποδείξουσι τοῦ κτίστου, μιμητήν τε κατά πάντα (329) τελειότητος τῆς θείας. Ὁ δέ κτίστης τότε - πρόσχες, ὅπερ μέλλω σοι ἐκφράσαι! Θεῖον ἀποστείλει Πνεῦμα˙ οὐ ψυχήν σοι λέγω ἄλλην, οἵαν ἔσχες, ἀλλά Πνεῦμα, τό ἐκ τοῦ Θεοῦ σοι λέγω, καί ἐμπνεύει καί οἰκήσει καί οὐσιωδῶς σκηνώσει καί φωτίσει καί λαμπρύνει καί ἀναχωνεύσει ὅλον, τόν φθαρτόν τε ἀφθαρτίσει καί ἀνανεώσει αὖθις τόν παλαιωθέντα οἶκον, οἶκον τῆς ψυχῆς σου λέγω. Ταύτῃ δέ συναφθαρτίσει καί τό σῶμα ὅλον ὅλως καί θεόν σε κατά χάριν ὅμοιον τοῦ πρωτοτύπου ἀπεργάσεται, ὤ θαῦμα,