221

καί διώκει Πνεῦμα Θεῖον˙ ἀπιστῶν τις οὐκ αἰτεῖται, μή αἰτῶν οὐδέ λαμβάνει, μή λαβών νεκρός ὑπάρχει. (331) Τόν νεκρόν δέ τίς μή κλαύσει, ὅτι ζῆν δοκεῖ νεκρός ὤν; Οἱ νεκροί νεκρούς οὐδέπω οὔτ᾿ ἰδεῖν οὔτε θρηνῆσαι ὅλως δύνανται˙ οἱ ζῶντες τούτους βλέποντες πενθοῦσι. Θαῦμα γάρ ὁρῶσι ξένον, ζῶντας τούς νενεκρωμένους, ἀλλά καί περιπατοῦντας, τούς τυφλούς βλέπειν δοκοῦντας καί κωφούς δέ ὄντως ὄντας καί ἀκούειν οἰομένους˙ ζῶσι γάρ καί καθορῶσι καί ἀκούουσιν ὡς κτήνη, ὡς ἀνόητοι νοοῦσιν ἐν αἰσθήσει ἀναισθήτῳ, ἐν ζωῇ νενεκρωμένη. Ἔστι γάρ καί ζῆν μή ζῶντα, ἔστι βλέποντα μή βλέπειν μηδ᾿ ἀκούοντα ἀκούειν. Πῶς, εἰπέ μοι; Λέξω τάχος˙ ὅσοι ζῶσι κατά σάρκα, ὅσοι βλέπουσι τά τῇδε καί ὠσί σαρκίνοις μόνοις θείων λόγων ἀκροῶνται, οὗτοι κατά πνεῦμα πάντες κωφοί, τυφλοί καί νεκροί γε. Οὐδέ γάρ ἐκ Θεοῦ γεγέννηνται ὅλως, ἵνα καί ζῶσί γε, ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἔλαβον τό Πνεῦμα οὐδ᾿ ἀνέβλεψαν τάς κόρας, (332) οὐ κατεῖδον φῶς τό θεῖον˙ τούτου δέ μή γνεομένου ἔμειναν κωφοί εἰς ἅπαν. Οἱ τοιοῦτοι δέ, εἰπέ μοι, πῶς Χριστιανοί κληθῶσιν; Ἄκουε τοῦ θείου Παύλου ταῦτά σοι σαφῶς δηλοῦντος,