223

ὁ τῶν οὐρανίων μύστης; ἤκουσας Χριστοῦ λαλοῦντος δι᾿ αὐτοῦ καί τούς ἀνθρώπους ἐκδιδάσκοντος ὁποῖοι οἱ αὐτῷ πεπιστευκότες καί τήν πίστιν ἐκ τῶν ἔργων ἐνδεικνύμενοι τελοῦσι; Μή οὖν ἀμφίβαλλε λοιπόν˙ εἰ Χριστιανός ὑπάρχεις, οἷος ὁ Χριστός ὑπάρχει ἐπουράνιος, τοιοῦτος καί αὐτός ὀφείλεις εἶναι˙ μή ὑπάρχων δέ τοιοῦτος, (334) πῶς Χριστιανός κληθήσῃ; Εἰ γάρ οἷος ὁ ∆εσπότης ἐπουράνιος ὑπάρχει, καί τοιούτους εἶναι λέγει τούς αὐτῷ πεπιστευκότας πάντως γε ἐπουρανίους, ὅσοι κοσμικά φρονοῦσι, ὅσοι κατά σάκρα ζῶσιν, οὐκ εἰσί τοῦ ἐκ τῶν ἄνω κατελθόντος Θεοῦ Λόγου, ἀλλά τοῦ ἐκ γῆς πλασθέντος χοϊκοῦ ἀνθρώπου πάντως. Οὕτω φρόνει, οὕτως ἔχε, οὕτω πίστευε, καί ζήτει ἵνα γένησαι τοιοῦτος ἐπουράνιος, ὡς εἶπεν ὁ ἐξ οὐρανῶν φοιτήσας καίδιδούς ζωήν τῷ κόσμῳ. Οὗτος ἔστι καί ὁ ἄρτος, ὁ ἐκεῖθεν καταβαίνων, ὅν οἱ τρώγοντες οὐδ᾿ ὅλως \ θάνατόν ποτε ὁρῶσιν˙ ἐπουράνιοι γάρ ὄντες εἰς ἀεί ἔσονται πάντως τήν φθοράν ἀποδυθέντες, ἀφθαρσίαν δ᾿ ἐνδυθέντες, θάνατον ἀποβαλόντες καί ζωῇ προσκολληθέντες. Ἀθάνατοι γάρ, ἄφθαρτοι