227

ἀδιαιρέτως δ᾿ αὖθις διαιρουμένας, εἰς ἕν τά τρία καί τό ἕν γε εἰς τρία. Εἷς γάρ ἐστιν ὁ ποιήσας τά πάντα Ἰησοῦς Χριστός σύν Πατρί τῷ ἀνάρχῳ, (338) συνανάρχῳ τε Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ. Ἕν οὖν ἡ Τριάς ἀμερίστως εἰς ἅπαν, ἐν τῷ ἑνί τά τρία δέ, ἐν τοῖς τρισί τό ἕν δέ, μᾶλλον δέ ἕν τά τρία μοι καί τό ἕν τρία πάλιν˙ νόει, προσκύνει, πίστευε νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας. Τό ἕν γάρ τοῦτο φαντασθέν, λάμψαν καί καταυγάσαν, μεταληφθέν, μεταδοθέν πᾶν ἀγαθόν ὑπάρχει˙ διό οὐχ ἕν, ἀλά πολλά καί παρ᾿ ἡμῖν καλεῖται˙ φῶς καί εἰρήνη καί χαρά, ζωή, τροφή καί πόσις, ἔνδυμα, περιβόλαιον, σκηνή καί θεῖος οἶκος, ἀνατολή, ἀνάστασις, ἀνάπαυσις λουτρόν τε, πῦρ, ὕδωρ, ποταμός, πηγή ζωῆς καί ῥεῖθρον, ἄρτος καί οἶνος, ἡ καινή τῶν πιστῶν καρυκεία, ἡ πανδαισία, ἡ τρυφή ἥν μυστικῶς τρυφῶμεν, ἥλιος ὄντως ἄδυτος ἄστρον ἀειλαμπές τε, λαμπάς ἐντός ἐκλάμπουσα τῆς ψυχικῆς οἰκίας. Τοῦτο τό ἕν πολλά ἐστι καθαιροῦν τε καί κτίζον, τοῦτο τό ἕν τά σύμπαντα παρήγαγε τῷ λόγῳ καί πνεύματι δυνάμεως συνέχει ταῦτα πάντα. Τοῦτο τό ἕν τόν οὐρανόν καί τήν γῆν ἐκ μή ὄντων παρήγαγεν, οὐσίωσε, συνέστησεν ἀρρήτως, τοῦτο τό ἕν τόν ἥλιον, σελήνην καί τά ἄστρα θελήματι πεποίηκε, θαῦμα καινόν καί ξένον. Τοῦτο τό ἕν τετράποδα, ἑρπετά καίθηρία καί πετεινά παντοδαπά καί ἐνάλια πάντα τῇ προστάξει παρήγαγε, καθώς ὁρῶνται πάντα. Ἔσχατον δέ ἐποίησεν ἐμέ ὡς βασιλέα καί πάντα ταῦτα δέδωκεν ἐμοί πρός θεραπείαν ὡς δοῦλα καί τήν χρείαν μοι δουλικῶς ἐκπληροῦντα. Πάντα οὖν τούτου τοῦ ἑνός Θεοῦ τῶν ὅλων, λέγω, τό πρόσταγμα ἐφύλαξε καί εἰσέτι φυλάττει, κἀγώ μόνος, ὁ ἄθλιος, ἀχάριστος ἐδείχθην, (339) ἀγνώμων καί ἀνήκοος Θεοῦ, τοῦ πλάσαντός με καί ταῦτα πάντα τά καλά ἀφθόνως παρασχόντος, τήν ἐντολήν τε παραβάς ἀχρεῖος ἐγενόμην καί χείρων πάντων τῶν κτηνῶν ἀπεφάνθην, ὁ τάλας, καί παρετράπην τῆς ὁσοῦ τῆς εὐθείας καί θείας καί τῆς δοθείσης δόξης μοι ἐκπέπτωκα ἀθλίως