228

καί ἐξεδύθην τήν στολήν τήν φωτεινήν καί θείαν, καί ἐν τῷ σκότει γεγονώς νῦν ἐν τῷ σκότει κεῖμαι, καί ἀγνοῶ ὅτι φωτός εἰμί ἐστερημένος, καί˙ Ἴδε, λέγω, ἥλιος τήν ἡμέραν φωτίζει, καί βλέπω τοῦτον˙ τῆς νυκτός ἐλθούσης πάλιν δύνει, κἀγώ ἀνάπτω μοι κηρούς καί λαμπάδα καί βλέπω. Καί τί τῶν πάντων ἔχει μου ἀνθρώπων πλέον ἄλλος; Οὔτως γάρ πάντως βλέπουσιν ἄνθρωποι ἐν τῷ κόσμῳ καί τούτου πλέον οὐδαμῶς καθορᾷ τις ἀνθρώπων. Ταῦτα οὖν λέγων ψεύδομαι καί ἐμαυτόν ἐμπαίζω καί ἐμαυτόν, Σῶτερ, πλανῶ κατ᾿ ἐμαυτόν κομπάζων, μή θέλων γνῶναι ἐμαυτόν, ὅτι τυφλός τυγχάνω, μή θέλων κοπιάσαι τε, μή θέλων ἀναβλέψαι, μή θέλων ὁ κατάκριτος τήν τύφλωσίν μου γνῶναι. Λέγω δέ˙ Τίς ἑώρακε Θεόν, τό φῶς τοῦ κόσμου; Καί τοῦτο λέγων, ∆έσποτα, ἀναισθητῶ εἰς ἅπαν μή συνιείς ὅτι κακῶς λογίζομαι καί λέγω. Ὁ γάρ τό φῶς σου μή ὁρῶν, καί βλέπειν ὅλως λέγων, μᾶλλον δέ καί ἀδύνατον λέγων ὑπάρχειν τοῦτο, τό κατιδεῖν σου, ∆έσποτα, τό φῶς τῆς θείας δόξης, πάσας ἀρνεῖται τάς γραφάς προφητῶν, ἀποστόλων, τούς σούς τε λόγους, Ἰησοῦ, καί τήν οἰκονομίαν. Εἰ γάρ ἐξ ὕψους ἔλαμψας, ἐπέφανας ἐν σκότει καί παρεγένου, εὔσπλαγχνε, ἐν κόσμῳ μετ᾿ ἀνθρώπων, (341) ἀναστραφῆναι καθ᾿ ἡμᾶς θελήσας φιλανθρώπως καί φῶς τοῦ κόσμου σευτόν ἀψευδῶς ἔφης εἶναι, ἡμεῖς δέ οὐχ ὁρῶμέν σε, οὐχί τυφλοί εἰς ἅπαν, τυφλῶν τε ἀθλιώτεροι τυγχάνομεν, Χριστέ μου; Ναί, ὄντως, ναί, ὡς ἀληθῶς καί νεκροί καί τυφλοί τε ὑπάρχομεν μή βλέποντες σέ ζωοποιόν φάος. Τόν ἥλιον τόν αἰσθητόν οἱ τυφλοί οὐχ ὁρῶσιν, ἀλλά καί ζῶσι, ∆έσποτα, καί ὁπωσοῦν κινοῦνται˙ οὐ γάρ ζωήν χαρίζεται, ἀλλά τό βλέπειν μόνον. Σύ δέ ὑπάρχων ἅπαντα τά καλά, ἀεί δίδως ταῦτα τοῖς δούλοις σου τοῖς βλέπουσι τό φῶς σου, ὡς ὤν ζωή καί τήν ζωήν παρέχεις σύν τοῖς ἄλλοις ἅπασι, λέγω, τοῖς καλοῖς, ἅπερ αὐτός τυγχάνεις. Ὁ ἔχων σε ὡς ἀληθῶς ἔχει ἐν σοί τά πάντα. Μή στερηθῶ σου, ∆έσποτα, μή στερηθῶ σου, κτίστα, μή στερηθῶ σου, εὔσπλαγχνε, ὁ ταπεινός καί ξένος˙ ξένος γάρ, ὡς εὐδόκησας, καί πάροικος ἐνταῦθα οὐ προαιρέσει γέγονα, οὐ θελήσει μου ξένος,