229

ἀλλά τῇ χάριτι τῇ σῇ ἐμαυτόν ἔγνων ξένον τῶν ὁρωμένων νοερῶς ἐλλαμφθείς τῷ φωτί σου καί γνούς ὅτι πρός ἄϋλον καί ἀόρατον κόσμον μετάγεις, κατοικίζεις τε τό ἀνθρώπινον φῦλον, μερίζεις τε καί διαιρεῖς ἀξίους κατοικίας ἑκάστῳ, ὡς ἐφύλαξεν, Σωτήρ, τάς ἐντολάς σου. ∆ιά τοῦτο οὖν δέομαι σύν σοί με κατατάξαι, εἰ καί πολλά ἐξήμαρτον ὑπέρ πάντας ἀνθρώπους καί ἄξιος κολάσεως εἰμί καί τιμωρίας, ἀλλά με ἱκετεύοντα δέξαι ὡς τόν τελώνην καί ὡς τήν πόρνην, ∆έσποτα, εἰ καί μή ἴσως κλαίω, εἰ μή ὁμοίως πόδας σου ταῖς θριξί μου ἐκμάσσω, εἰ μή στενάζω καί θρηνῶ, Χριστέ, παραπλησίως˙ (342) ἀλλά ἐκβλύζεις ἔλεος καί βρύεις εὐσπλαγχνίαν, πηγάζεις ἀγαθότητα, δι᾿ ὧν ἐλέησόν με. Ναί, ὁ παγείς τάς χεῖράς σου, ναί, ὁ παγείς τούς πόδας ἐν τῷ σταυρῷ καί λογχευθείς τήν πλευράν, πανοικτίρμον, ἐλέησον καί ῥῦσαί με πυρός τοῦ αἰωνίου, καλῶς καταξιώσας με ἐντεῦθέν σοι δουλεῦσαι, ἀκαταγνώστως τότε δέ στῆναι ἐνώπιόν σου καί προσδεχθῆναι ἔνδοθεν τοῦ νυμφῶνός σου, Σῶτερ, ἔνθα συνευφρανθήσομαι σοί, τῷ καλῷ ∆εσπότῃ, ἀνεκλαλήτῳ χαρᾷ εἰς πάντας τούς αἰῶνας, ἀμήν.

ΜΣΤ'.

Ἐξομολόγησις εὐχῇ συνημμένη˙ καί περί συναφείας Πνεύματος Ἁγίου καί ἀπαθείας. (343)

Ἐμάκρυνα, φιλάνθρωπε, ηὐλίσθην ἐν ἐρήμῳ καί ἀπεκρύβην ἀπό σοῦ, τοῦ γλυκέος ∆εσπότου˙ ὑπό τήν νύκτα γεγονώς τῆς τοῦ βίου μερίμνης πολλά ἐκεῖθεν δήγματα καί τραύματα ὑπέστην, πολλάς πληγάς ἐπανελθών φέρω ἐν τῇ ψυχῇ μου καί κράζω ἐν ὀδύνῃ μου καί πόνῳ τῆς καρδίας˙ Ἐλέησον, οἰκτείρησον ἐμέ τόν παραβάτην! Ὦ ἰατρέ φιλόψυχε καί φιλοικτίρμον μόνε, ὁ δωρεάν τούς ἀσθενεῖς καί τετραυματισμένους ἰώμενος, ἰάτρευσον μώλωπας, τραύματά μου. Στάλαξόν σου τό ἔλαιον τῆς χάριτος, Θεέ μου,