232

ἀόρατος, ἀπρόσιτος, ἀκατανόητός τε, ἀναφής, ἀψηλάφητος, ἄληπτος ὅλως, Σῶτερ, πῶς σε προσονομάσωμεν, πῶς δέ σε καί οὐσίαν ποταπήν τε καί ὁποίαν τολμήσωμεν εἰπεῖν σε; Ὄντως οὐδέν τῶν πάντων γάρ ὐπάρχεις, ὦ Θεέ μου, ἀλλά τά πάντα ἔργα σά ἐξ οὐκ ὄντως παρήχθη˙ μόνος δ᾿ ὑπάρχεις ἄκτιστος, μόνος ἄναρχος, Σῶτερ, Τριάς Ἁγία καί σεπτή, ὁ Θεός τῶν ἁπάντων, καί φῶς παρέδειξας ἡμῖν δόξης σου τῆς ἀχράντου. Αὐτό καί νῦν παράσχου μοι ἀδιάστατον, Σῶτερ, δός μοι ἀεί σε δι᾿ αὐτοῦ ἐνοπτρίζεσθαι, Λόγε, καί κάλλος τό ἀμήχανον καλῶς κατανοεῖν σου, ὅπερ ἀκατανόητον παντάπασιν ὑπάρχον ὑπερεκπλήττει μου τόν νοῦν, ἐξιστᾷ μου τάς φρένας καί πῦρ ἐν τῇ καρδίᾳ μου σῆς ἀγάπης ἀνάπτει. Τοῦτο δ᾿ ἀποτελούμενον εἰς φλόγα θείου πόθου τρανοτέραν δεικνύει μοι τήν δόξαν σου, Θεέ μου. Ἥν προσκυνῶν αἰτοῦμαί σε, Υἱέ Θεοῦ, παράσχου (347) καί νῦν καί ἐν τῷ μέλλοντι ἀδιαδόχως ἕξειν καί δι᾿ αὐτῆς σε τόν Θεόν καθορᾶν αἰωνίως. Μή δός μοι δόξαν, ∆έσποτα, ἐν κόσμῳ τήν ματαίαν, μή πλοῦτον ἀπολλύμενον, μή τάλαντα χρυσίου, μή θρόνου ὕψος, μή ἀρχήν τῶνδε τῶν φθειρομένων. Τοῖς ταπεινοῖς με σύζευξον, τοῖς πτωχοῖς τε καί πρᾴοις, ἵνα κἀγώ γενήσομαι καί ταπεινός καί πρᾷος, καί τήν διακονίαν μου, εἰ μή πρός τό συμφέρον καί πρός τήν σήν ἀρέσκειαν καί τήν σήν θεραπείαν μετέρχομαι, εὐδόκησον ἐξεωθῆναι ταύτης καί μόνας, ∆έσποτα, θρηνεῖν τάς ἐμάς ἁμαρτίας, τῆς κρίσεώς τε μεριμνᾶν τῆς δικαίας σου μόνης, καί πῶς ἀπολογήσομαι πολλά σε παροργίσας. Ναί, ὁ ποιμήν ὁ συμπαθής, ὁ ἀγαθός καί πρᾷος, ὁ θέλων πάντας τούς εἰς σέ πιστεύοντας σωθῆναι, ἐλέησον, εἰσάκουσον δεήσεώς μου ταύτης˙ μή ὀργισθῇς, μή πρόσωπον ἀπ᾿ ἐμοῦ ἀποστρέψῃς, ἀλλά τό σόν με δίδαξον θέλημα ἐκπληρῶσαι. Οὐ γάρ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμαυτοῦ γενέσθαι, ἀλλά τό σόν, ἵνα καί σέ θεραπεύσω, οἰκτίρμον. Ὁρκίζω σε, ἐλέησον, ὁ φύσει ἐλεήμων, καί τό συμφέρον ποίησον ψυχῆς μου τῆς ἀθλίας, ὅτι Θεός φιλάνθρωπος αὐτός ὑπάρχεις μόνος, ἄκτιστος, ἀτελεύτητος, παντοδύναμος ὄντως,