233

πάντων ζωή καί πάντων φῶς τῶν σέ ἀγαπησάντων καί παρά σοῦ, φιλάνθρωπε, λίαν ἀγαπωμένων. Οἷς με συντάξαις, ∆έσποτα, καί δόξης σου τῆς θείας ἀποτελέσαις κοινωνόν τε καί συγκληρονόμον˙ σοί γάρ ἡ δόξα, τῷ Πατρί σύν Υἱῷ συνανάρχῳ, καί Θείῳ πρέπει Πνεύματι εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἀμήν.

ΜΗ'.

Ὅτι δόξα καί τιμή ἐστι παντί ἀνθρώπῳ ὑβριζομένῳ καί πάσχοντι κακῶς διά Θεοῦ ἐντολήν ἡ ὑπέρ αὐτῆς τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἀτιμία˙ καί διάλογος πρός τήν ἰδίαν ψυχήν, διδάσκων τόν ἀκένωτον πλοῦτον τοῦ Πνεύματος. (348)

∆ός μοι τήν αἴσθησιν, Χριστέ, ἥν ἅπαξ ἐδωρήσω, σκέπασον ταύτῃ με, Σωτήρ, κρύψον ἐντός με ὅλον καί μή ἐάσῃς αἴσθησιν ἐγγίζειν μοι τοῦ κόσμου, μή ἔνδοθεν εἰσέρχεσθαι, μή ὅλως με τριτρώσκειν, τόν δοῦλόν σου τόν ταπεινόν, ὅν ἠλέησας μόνος. Τῇ γάρ μερίμνῃ τῇ καλῇ αἴφνης ἐπεισπεσοῦσα ἡ αἴσθησις ἡ κοσμική κακάς ἐπιθυμίας εὐθέως ἐνεποίησε ψυχῇ μου τῇ ἀθλίᾳ˙ δόξαν γάρ ὑποδείκνυσι, πλούτου ὑπομιμνῄσκει, τοῖς βασιλεῦσί τε τῆς γῆς ἐγγίζειν ἐποτρύνει ὡς εὐτυχίαν λέγουσα εἶναι τοῦτο μεγάλην. Ἐκ τούτων οὖν τῶν λογισμῶν, ὥσπερ ὑπό ἀνέμου ἀσκός ὀγκοῦται καί τό πῦρ ἀνάπτεται εἰς φλόγα, οὕτως ἐκείνη ἡ ψυχή φυσωμένη ὀγκοῦται καί διατείνεται σφοδρῶς ἐπιθυμίᾳ δόξης, πλούτου τε καί ἀνέσεως τῶν κάτω συρομένων, ἐφίεται δοξάζεσθαι σύν τοῖς δοξασμένοις, περιφανής τε φαίνεσθαι σύν τοῖς περιφανέσι καί πλοῦτον κτᾶσθαι σύν αὐτοῖς τοῖς τόν πλοῦτον κτωμένοις, ἥνπερ ἐδόξασας αὐτός φωτί σου τῷ ἀρρήτῳ, ἥνπερ αὐτός ἐστόλισας δόξῃ σου τῇ ἀφράστῳ, ἥνπερ αὐτός παρέδειξας λαμπρότητά σου θείαν. (349) Ἡ αἴσθησις αἰχμάλωτον τόν νοῦν αὐτῆς λαβοῦσα ὑποδεικνύει βασιλεῖς, ὑπομιμνῄσκει δόξης καί πλοῦτον ὑποδείκνυσι τόν τοῦ παρόντος βίου, ὀργᾶν πρός ταῦτά τε ποιεῖ τῇ ἐνθυμήσει μόνῃ. Ὤ σκότους, ὤ πωρώσεως, ὤ λογισμῶν ματαίων,