237

καί παρέχων σοι καί κοινωνόν δόξης σε τῆς ἰδίας ἀπεργαζόμενος. Εἰπέ, τί τούτου μεῖζον ἄλλο; Πάντως οὐδέν μοί προσερεῖς. Ἐγώ δέ πάλιν λέγω˙ Τοιαύτης δόξης, ὦ ψυχή, σύ καταξιωθεῖσα τί ἔτι κέχηνας πρός γῆν, τί δέ θέλγῃ τοῖς ὧδε, τί τοῖς φθαρτοῖς προστέτηκας τά ἄφθαρτα λαβοῦσα, τί τοῖς παροῦσι πρόσκεισαι τά μέλλοντα εὑροῦσα; Ἐκεῖνα σπούδασον, ψυχή, διηνεκῶς κεκτῆσθαι, ἐκείνοις ὅλην σεαυτήν προσκόλλησον, ψυχή μου, ἵνα καί μετά θάνατον ἐν αὐτοῖς εὑρεθήσῃ τοῖς αἰωνίοις ἀγαθοῖς, οἷς ἐντεῦθεν ἐκτήσω, καί σύν αὐτοῖς τῷ ποιητῇ παραστῇς καί ∆εσπότῃ εὐφραινομένη σύν αὐτῷ εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἀμήν.

ΜΘ'.

Ὅτι ἔστιν ὅτε καί διά τῆς εἰς τόν πλησίον ἐπιμελείας καί διορθώσεως συγκατασπᾶσθαι τόν διδάσκαλον εἰς τήν ἑνοῦσαν ἐκείνῳ τοῦ πάθους ἀσθένειαν. (354)

Ἐλέησόν με, Κύριε, ἐλέησόν με, μόνε, ὁ ἐκ νηπίας με, Σωτήρ, σκεπάσας ἡλικίας, ὁ πάμπολλά μοι πταίσαντι, ἐν ἐπιγνώσει ὄντι, οἰκείᾳ ἀγαθότητα ἅπαντα συμπαθήσας, ὁ κόσμου με ῥυσάμενος τοῦ δεινοῦ καί ματαίου καί συγγενῶν καί φίλων τε καί ἡδονῶν ἀτόπων κἀνταῦθα ἀξιώσας με ὠς ἐν ὄρει καθίσαι καί δείξας μοι τήν δόξαν σου τήν θαυμαστήν, Θεέ μου, καί Πνεύματος ἐμπλήσας με τοῦ Θείου σου, Χριστέ μου, καί φωτισμοῦ πνευματικοῦ ὅλον με ἐμφορήσας. Αὐτός ἀμεταμέλητον τήν χάριν σου, Θεέ μου, παράσχου μοι τῷ δούλῳ σου εἰς τέλος ὁλοκλήρως. Μή ἀντανέλῃς, ∆έσποτα, μή ἀποστρέψῃς, κτίστα, μηδέ παρίδῃς ἅπαξ με πρό προσώπου σου στήσας καί κατατάξας ἐν τοῖς σοῖς δούλοις με καί σφραγίσας σφραγίδι σου τῆς χάριτος σόν με ἐπονομάσας. Μή πάλιν ἀπορρίψῃς με, μή πάλιν ἀποκρύψῃς τό φῶς τό τοῦ προσώπου σου, κἀμέ καλύψῃ σκότος καί καταπίῃ ἄβυσσος καί σύσχῃ οὐρανός με, ὅν ὑπεράνωθεν αὐτοῦ ἀνήγαγες, Σωτήρ μου,