238

καί σύν ἀγγέλοις, μᾶλλον δέ σύν σοί τῷ πάντων κτίστῃ (355) συνεῖναι κατηξίωσας καί συναγάλλεσθαί σοι καί βλέπειν τήν ἀσύγκριτον τοῦ σοῦ προσώπου δόξαν τοῦ ἀπροσίτου τε φωτός εἰς κόρον ἀπολαύειν καί χαίρειν καί εὐφραίνεσθαι ἄρρητον εὐφροσύνην τῇ συνουσίᾳ, ∆έσποτα, τῆς σῆς ἀφράστου αἴγλης. Κατατρυφῶν δέ τοῦ φωτός ἐκείνου τοῦ ἀρρήτου ἐσκίρτων, ἔχαιρον σύν σοί τῷ ποιητῇ καί πλάστῃ, ἀμήχανον κατανοῶν κάλλος τοῦ σοῦ προσώπου. Ἐπεί δέ πάλιν πρός τήν γῆν κατήγαγον τόν νοῦν μου, πεφωτισμένος ὤν ἐν σοί, οὐκ ἔβλεπον τόν κόσμον οὐδέ τά ὄντα πράγματα, ∆έσποτα, ἐν τῷ κόσμῳ, ἀλλ᾿ ὑπεράνω τῶν παθῶν καί μεριμνῶν ὑπῆρχον καί πράγματι στροβούμενος καί τά κακά ἐλέγχων. Οὐκ ἐκοινώνουν μέν τό πρίν κακίαις ἀνθρωπίναις˙ ὡς δ᾿ ἐγχρονίσας ἐν αὐτοῖς τά ἄλλων προεθέμην καί φιλονείκοις, ∆έσποτα, συναπήχθην ἀνδράσιν, ἐλπίδι διορθώσεως μετέσχον τῆς κακίας καί σκότους, οἴμοι, τῶν παθῶν μετέλαβον ἀφρόνως καί κρατηθείς ὑπό θηρῶν ἀγρίων κινδυνεύω. Ἄλλους ἐκσπᾶσαι θέλων γάρ λύμης γε τῆς ἐκείνων αὐτός πρῶτος κατάβρωμα γέγονα τοῖς θηρίοις. Ἀλλά προφθάσας οἴκτειρον, ἀλλά ταχύνας ῥῦσαι τόν διά σέ, φιλάνθρωπε, ἐν τούτοις ἐμπεσόντα. Κατά τήν σήν γάρ ἐντολήν τέθεικα, ἐλεῆμον, ψυχήν τήν παναθλίαν μου ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου˙ εἰ οὖν ἐτρώθην, δύνασαι ἰάσασθαί με, Σῶτερ, εἰ ἐκρατήθην παρ᾿ ἐχθρῶν αἰχμάλωτος ὁ τάλας, ἀλλά αὐτός ὡς δυνατόν καί ἰσχυρός εἰς ἅπαν ἰσχύεις ἐκλυτρώσασθαι θελήματί σου μόνῳ˙ εἰ καί θηρίων στόμασι καί χερσί κατελήφθην, ἀλλά φανέντος θνήξονται εὐθύς, ἐγώ δέ ζήσω. (356) Ναί, ὁ πολύς ἐν οἰκτιρμοῖς, ἄφατος ἐν ἐλέει, ἐλέησον, οἰκτείρησον ἐμέ τόν πεπτωκότα. Κατῆλθον ἐν τῷ φρέατι ῥύσασθαι τόν πλησίον καί συγκατέπεσα κἀγώ, δικαιοκρίτα Σῶτερ˙ μή με ἐάσῃς κείμενον εἰς τέλος ἐν τῷ βόθρῳ. Ναί, οἶδα ὡς προσέταξας, πανοικτίρμον Θεέ μου, ὅτι χρή πάντως ῥύεσθαι τόν ἀδελφόν θανάτου καί ἁμαρτίας δήγματος, ἀλλ᾿ οὐ δι᾿ ἁμαρτίας συναπολέσθαι μετ᾿ αὐτοῦ˙ ὅ πέπονθα ὁ τάλας καί ῥᾳθυμήσας πέπτωκα ἐμαυτῷ γε θαρρήσας˙