239

ἀλλά κἀκεῖνον ῥύεσθαι καί ἐμαυτόν ὡσαύτως, εἰ δέ μή, μένειν ἄνωθεν καί θρηνεῖν τόν πεσόντα καί φεύγειν, ὅση δύναμις, τό πεσεῖν σύν ἐκείνῳ. Ἀλλ᾿ οὖν καί νῦν ἀνάστησον, ἀνάγαγε τοῦ χάους καί στῆσον ἐπί πέτραν με, Χριστέ, τῶν ἐντολῶν σου καί δεῖξον πάλιν μοι τό φῶς, ὅ οὐ χωρεῖ ὁ κόσμος, ἀλλ᾿ ἔξω κόσμου καί φωτός ὁρατοῦ καί ἀέρος τοῦ αἰσθητοῦ καί οὐρανοῦ αἰσθητῶν τε ἁπάντων ἀποτελεῖ γε τόν αὐτό, Σῶτέρ μου, καθορῶντα˙ εἴτε χωρίς τοῦ σώματος, εἴτε σύν τούτῳ ὅλως, μή ἐπιστάμενος, Θεέ, κατά τήν τότε ὥραν, δοκῶ δέ, ὥσπερ ἄϋλος φωστήρ ὑπάρχων τότε τῷ κάλλει τε τοῦ νοητοῦ λαμπόμενος ἡλίου, τό ἑαυτοῦ οὐ καθορᾶν ἰσχύει φῶς αἰσθήσει, ἐκεῖνον μόνον δέ ὁρᾷ τόν ἄδυτον φωστῆρα ἀμήχανον κατανοῶν κάλλος αὐτοῦ τῆς δόξης, καί ἐκπληττόμενος σφοδρῶς καταμαθεῖν οὐκ ἔχει, οὔτε κατανοήσασθαι τόν θεωρίας τρόπον, τό πῶς ἤ ποῦ ὁ πανταχοῦ ἀνερμηνεύτως πέλων ὁρᾶται, περιγράφεται, θέλων ἐν τοῖς ἁγίοις. Τοῦτο δέ ἴσμεν ἅπαντες τῶν τοιούτων οἱ μύσται, (357) ὅτι τοῦ κόσμου ἔξωθεν τότε ἐν ἀληθείᾳ γινόμεθα καί μένομεν, ἄχρις αὐτό ὁρῶμεν, καί πάλιν εὑρισκόμεθα ἐν σώματι καί κόσμῳ. Μεμνημένοι δέ τῆς χαρᾶς καί τοῦ φωτός ἐκείνου καί τῆς γλυκείας ἡδονῆς θρηνοῦμεν καί πενθοῦμεν, ὥσπερ παιδίον νήπιον καθορῶν τήν μητέρα καί μεμνημένον γάλακτος γλυκασμοῦ κλαυθμυρίζει, ἕως ἐκείνου δράξηται καί εἰς κόρον θηλάσῃ. Τοῦτο αἰτούμεθα καί νῦν, τοῦτό σε δυσωποῦμεν, τοῦτο προσπίπτομεν λαβεῖν ἀναφαίρετον, Σῶτερ, ὅπως καί νῦν τρεφώμεθα, πανοικτίρμον, ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου τοῦ ἐξ οὐρανοῦ νοητῶς κατιόντος καί πᾶσι τοῖς μετέχουσι ζωῆς μεταδιδόντος, καί ἀπιόντος, καί πρός σέ τήν πορείαν ποιοῦντες συνοδοιπόρον ἕξωμεν, βοηθόν τε καί ῥύστην καί σύν αὐτῷ καί δι᾿ αὐτοῦ προσαχθῶμέν σοι, Σῶτερ, καί ἐν τῇ κρίσει τῇ φρικτῇ τάς ἡμῶν ἁμαρτίας αὐτό σκεπάσῃ, ∆έσποτα, τοῦ μή ἐκκαλυφθῆναι, μηδέ φανῆναι ἅπασιν ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις, ἀλλά καί ἱμάτιον ἡμῖν γένηται λαμπροφόρον καί δόξα καί διάδημα εἰς αἰῶνας αἰώνων,