243

(362) πᾶσιν ἔθανον συγγενέσι καί φίλοις, ναί, ὡς ἀληθῶς ἔθανον τῇ θελήσει, καί μόνην ἐζήτησα Θεοῦ τήν χεῖρα˙ ἰδοῦσα δ᾿ αὕτη οὕτως ποιοήσαντά με, ἥψατο λάθρα, χειρός ἐκράτησέ μου καί ὡδήγει με μέσον τοῦ σκότους ὄντα. Ἠσθανόμην οὖν καί χαίρων ἠκολούθουν, ἔτρεχον σφοδρῶς ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ, εὐτόνως ἐβάδιζον σύν προθυμίᾳ, βαδίζων δ᾿ αὖθις ἀκίνητος ὑπῆρχον καί τότε μᾶλλον προέκοπτον τοῖς πρόσω, ὤ μυστηρίων, ὤ ἄθλων, ὤ βραβείων! Οὕτω τρέχοντα τοῦ σταδίου ἐν μέσῳ πέφθακεν ἡ χείρ ἀπορρήτως ἐκείνη, τοῦ ἐμοῦ πρεσβεύσαντος πατρός ἁγίου, καί τῆς ταλαίνης ἥψατο κεφαλῆς μου καί δέδωκέ μοι τόν στέφανον τῆς νίκης, αὕτη δέ μᾶλλον στέφανος γέγονέ μοι, καί ταύτην βλέπων ἄφραστον εὐφροσύνην, ἄφραστον χαράν, ἄφραστον θυμηδίαν εἶχον - πῶς γάρ οὖ; κόσμον ὅλον νικήσας καί τόν τοῦ κόσμου ἄρχοντα καταισχύνας ἀπό χειρός τε τοῦ Θεοῦ στέφος θεῖον, μᾶλλον δέ αὐτήν τοῦ τῶν ὅλων ∆εσπότου λαβών - θαῦμα! ἀντί στεφάνου χεῖρα, ἤ ἐκλάμπουσα ἑωρᾶτο ἀΰλως, ἀδιαλείπτως ἐμοί καί ἀνεσπέρως. Αὔτη μοι μαζός προετείνετο ὥσπερ καί θηλάζειν μοι γάλακτος ἀφθαρσίας ὡς υἱῷ Θεοῦ πλουσίως ἐχορήγει, ὤ γλυκύτητος, ὤ ἡδονῆς ἀφράστου! Αὔτη καί ποτήριον πόματος θείου (363) καί ἀθανάτου ῥείθρου ἐγένετό μοι. Ἐξ οὗ μετασχών καί τροφῆς ἐνεπλήσθην τῆς οὐρανίου, ἥνπερ ἄγγελοι μόνοι τρέφονται καί ἄφθαρτοι διατηροῦνται, φῶτα τοῦ πρώτου δεύτερα τῇ μεθέξει. Οὕτω καί ἡμεῖς θείας καί ἀπορρήτου φύσεως γεγόναμεν κοινωνοί πάντες, τέκνα τοῦ Πατρός, ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ δέ, Πνεύματι βαπτισθέντες τῷ Παναγίῳ˙ πάντως δ᾿ οὐ πάντες ἐπέγνωμεν τήν χάριν,