246

ἐκ ταύτης δ᾿ ὅλον ὡς ἐν ὅλῳ τό σῶμα (366) οὔσης καί αὐτῆς ψυχῆς τῆς ἀσωμάτου, καί λάμψει τό σῶμά σου ὡς ἡ ψυχή σου, ἡ ψυχή δ᾿ αὖθις ὡς ἡ λάμψασα χάρις ἔσεται ἀστράπτουσα, Θεός καθάπερ. Εἰ δ᾿ ἀποκνήσεις μιμήσασθαι τοῦ κτίστου τήν ταπείνωσιν, τά πάθη καί τάς ὕβρεις καί ὑποστῆναι ταῦτα οὐ καταδέξῃ, εἴτε νοερῶς, αἰσθητῶς δέ γε μᾶλλον, ἐναπελείφθης ὤ τῆς ἀβελτηρίας! - ἐν ζόφῳ καί ταρτάρῳ τοῦ σοῦ σαρκίου, ὅ φθορά ἐστι - τί γάρ ὑπάρχει ἄλλο, εἰ μή θάνατος ἐν ἀθανάτῳ σκεύει; ἐγκεκλεισμένος μενοῦνγε εἰς αἰῶνας, πάντων ἀγαθῶν τῶν ἐν φωτί κἀυτοῦ δέ τοῦ φωτός στερισκόμενος. Οὔπω γάρ λέγω τό γε καί πυρί βρυγμῷ τῶν ὀδόντων, κλαυθμῷ τε καί σκώληκι παραδοθῆναι, ἀλλ᾿ ὡς ἐν πίθῳ τῷ σώματι οἰκῆσαι μετά τήν ἀνάστασιν, ὡς καί πρό τούτου, καί μηδαμόθεν ἔξωθεν ἀποβλέπειν μηδέ φῶς ἐντός εἰσδέχεσθαι παράπαν, ἀλλ᾿ οὕτω κεῖσθαι τῶν ἐνταῦθα ἡδέων πάντων στερισκόμενον καί τῶν μελλόντων, καθώς προεῖπον. Λέγε οὖν ὁ ἀκούων, ὁ λέγων˙ Οὐ βούλομαι τῆς βασιλείας τῆς ἀκηράτου ἔνδον γενέσθαι οὐδ᾿ ἀπολαύειν τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων, ἀλλ᾿ἔξω μόνον τῆς κολάσεως εἶναι καί πεῖραν πυρός μή λαβεῖν με κἄν ὅλως. Τί σοι ὄφελος γενομένῳ, ὡς εἶπον; Ἀπόκρινέ μοι, σοφώτατε, καί λέγε! (367) Ἆρα λογίσῃ τιμωρίαν ἑτέραν εἶναι μείζονα ἤ γενέσθαι ὅλως; Ἄπαγε, καί γάρ ὡς μόνος ἐν βασάνοις τότε καί εἶναι καί κολάζεσθαι φήσεις. Εἰ γάρ καί εἴποις πνευματικόν τό σῶμα τότε ἀπολήψεσθαι, καί πῶς ὡς πίθῳ ἐναποκλεισθήσεται ψυχή ἐν τούτῳ; Ἄκουσον, διδάχθητι, πῶς ἔσται τοῦτο! Ὥσπερ ὁ σπόρος σπείρεται κατά γένος σίτου σοι λέγω καί κριθῆς καί τῶν ἄλλων -