249

διαφυλάττεις ἄτρωτον, σκέπων με τῷ φωτί σου. Ἐπεί δέ πταίω πάμπολλα, καθ᾿ ὥραν ἁμαρτάνων, ἐπεί δέ κατεπαίρομαι, ἐπεί σε παροργίζω, δέομαι τῆς εὐσπλάγχνου σου παιδεύσεως, Χριστέ μου, ἥν καί σφοδρῶς αἰσθάνομαι ἐν ἐμοί γενομένην τοῦ ἀπροσίτου, ∆έσποτα, καί παμφαοῦς καί θείου (371) ὑποχωρήσει ἀπ᾿ ἐμοῦ φωτός τοῦ σκέποντός με. Ὡς γάρ ἡλίου δύναντος νύξ γίνεται καί σκότος καί ἐξίασιν ἅπαντα πρός βρῶσιν τά θηρία, οὕτως ἀποσκεπάζον με, ὦ Θεέ μου, τό φῶς σου, εὐθύς τοῦ βίου σκότος με, θάλασσα λογισμῶν τε περικαλύπτει καί παθῶν θηρία κατεσθίει, καί βέλεσι τιτρώσκομαι τῶν λογισμῶν ἁπάντων. Ἐπάν δέ πάλιν σπλαγχνισθῇς, ἐπάν κατελεήσῃς, ἐπάν ἀπακροάσῃ τε τῶν γοερῶν μου θρήνων καί στεναγμούς ἑνωτισθῇς καί δάκρυα προσδέξῃ καί ἐπί τήν ταπείνωσιν ἐπιβλέψαι θελήσῃς ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτήσαντος ἀσύγγνωστα, Χριστέ μου, ἀπό μακρόθεν ὡς ἀστήρ ἀνατέλλων ὁρᾶσαι, πλατύνεσαι κατά μικρόν οὐκ αὐτός τοῦτο πάσχων ἀλλά τόν νοῦν τοῦ δούλου σου διανοίγων τοῦ βλέπειν. Μειζόνως ὥσπερ ἥλιος κατ᾿ ὀλίγον ὁρᾶσαι, καί γάρ τοῦ σκότους φεύγοντος καί ἀφανιζομένου ἔρχεσθαί σε λογίζομαι, τόν πανταχοῦ παρόντα˙ ὅτε δέ ὅλον, ὡς τό πρίν, περικυκλώσῃς, Σῶτερ, ὅτε ὅλον σκεπάσῃς με, ὅλον με περιλάβῃς, ἐλευθεροῦμαι τῶν κακῶν, λυτροῦμαι καί τοῦ σκότους καί πειρασμῶν καί τῶν παθῶν καί λογισμῶν ἁπάντων, πληροῦμαι γάρ χρηστότητος, πληροῦμαι εὐφροσύνης καί καταπίμπλαμαι χαρᾶς, ἀφάτου θυμηδίας, ὁρῶν φρικτά μυστήρια, ὁρῶν θαύματα ξένα, ὁρῶν ἅ οὐ τεθέαται ὀφθαλμός οὐδέ βλέψαι ἀνθρώπου ἐξισχύσειεν, ἀλλ᾿ οὐδέ οὖς ἀκοῦσαι, ἐπί καρδίαν δέ βροτῶν οὐκ ἀνέβη οὐδ᾿ ὅλως, καί καταπλήττομαι σφοδρῶς, ἐξίσταμαι ἐν τούτοις καί πάντων τῶν ἐπί τῆς γῆς ὅλως ἀλλοτριοῦμαι ἀκαταπαύστοις ἐν φωναῖς ἀνυμνῶν σε, Θεέ μου, (372) κατανοῶν ἐν ἐμαυτῷ ἀλλοίωσιν τήν ξένην καί τρόπον ἀντιλήψεως χειρός παντοδυνάμου, πῶς λάμψει μόνου σου φωτός καί τῇ ἐπιφανείᾳ πᾶσαν λύπην ἐδίωξας, ἐξήρπασας τοῦ κόσμου καί ἑνωθείς μοι μυστικῶς εἰς οὐρανόν εὐθύς με