250

ἀποκατέστησας ἐκεῖ, ἔνθα οὐκ ἔστι λύπη, οὐ στεναγμός, οὐ δάκρυον, οὐκ ὄφις δάκνων πτέρναν, καί ἔδειξας ἀκάματον, ἀταλαίπωρον τρίβον τήν ἐναντίαν, τήν στενήν, τήν δύσβατον ἀνθρώποις ἤ, ἀληθέστερον εἰπεῖν, ἄβατον πᾶσιν οὖσαν. Τίς γάρ ποτε ἐξίσχυσεν ἤ τίς ποτε ἰσχύσει ἀνθρώπων εἰς τόν οὐρανόν ἐν σώματι γενέσθαι ἤ καί χωρίς τοῦ σώματος, ποίοις πτεροῖς πετάσας; Ἠλίας ἅρματι πυρός ἐπήρθη καί πρό τούτου Ἐνώχ, ἀλλ᾿ οὐκ εἰς οὐρανούς, ἐν ἑτέρῳ δέ τόπῳ, οὐχί αὐτός ἀφ᾿ ἑαυτόῦ, πλήν ὅμως μετετέθη. Τί δέ πρός τά γινόμενα ἐν ἡμῖν εἰσί ταῦτα; Πῶς ὅλως ἔσται σύγκρισις σκιᾶς καί ἀληθείας, ἤ πνεύματος λειτουργικοῦ καί δουλικοῦ, εἰπέ μοι, πρός πνεῦμα τό δεσποτικόν καί παντουργόν καί θεῖον, τό στερεοῦν καί δυναμοῦν πᾶσαν κτιστήν οὐσίαν; Τά μέν γάρ ἄλλα ποίημα, ποιητής δ᾿ αὐτό μόνον, ὡς τοῦ Πατρός ἀχώριστον καί τοῦ Υἱοῦ ὡσαύτως. Θεός τά τρία, εἷς Θεός ἡ Τριάς καί γάρ ἔστιν˙ αὕτη τό πᾶν οὐσίωσεν, ἔκτισεν αὕτη πάντα, αὕτη τόν Λόγον καί Υἱόν τοῦ Πατρός ἐν τῷ κόσμῳ κατά τήν σάρκα ἔκτισεν εἰς ἡμῶν σωτηρίαν, ἀχώριστον τοῦ τε Πατρός καί τοῦ Πνεύματον ὄντα. Σαρκοῦται δέ τοῦ Πνεύματος ὄντως τῇ ἐπελεύσει (373) καί γίνεται ὅπερ οὐκ ἦν, ἄνθρωπος ὅμοιός μοι, πλήν ἁμαρτίας καί πάσης ἐκτός γε ἀνομίας, Θεός ὁμοῦ καί ἄνθρωπος ὁρώμενος τοῖς πᾶσιν, ἔχων τό Πνεῦμα τό Θεῖον αὐτοῦ συνόν τῇ φύσει, μεθ᾿ οὗ νεκρούς ἐζώωσε, τυφλῶν ἤνοιξε κόρας, λεπρούς τε ἐκαθάρισε δαίμονας ἀπελάσας. Οὗτος σταυρόν ὑπενεγκών καί θάνατον ὡσαύτως ἐξαναστάς ἐν Πνεύματι ἀνελήφθη ἐν δόξῃ καί τρίβον τήν εἰς οὐρανούς ἐνεκαίνισε πᾶσι τοῖς εἰς αὐτόν πιστεύουσιν ἐν ἀδιστάκτῳ πίστει, καί Πνεῦμα τό Πανάγιον ἐξέχεε πλουσίως εἰς πάντας τούς δεικνύοντας τήν πίστιν ἐκ τῶν ἔργων καί νῦν ἀφθόνως τοῦτό γε ἐκχεῖ πρός τούς τοιούτους, θεοποιεῖ τε δι᾿ αὐτοῦ, οἷς συναφθῇ ἀθρόον, καί ἐξ ἀνθρώπων ἀλλοιοῖ τούτους ἀναλλοιώτως καί τέκνα δείκνυσι Θεοῦ, ἀδελφούς τοῦ Σωτῆρος, συγκληρονόμους μέν Χριστοῦ, Θεοῦ δέ κληρονόμους, θεούς Θεῷ συνόντας γε Πνεύματι ἐν Ἁγίῳ,