259

καί οὐδείς ἡμαρτηκέναι ὡμολόγησεν οὐδ᾿ ὅλως. ∆ιά τοῦτο ἐξεβλήθη τῆς τρυφῆς τοῦ παραδείσου (388) καί ἔμεινεν ἐν αἰσθητοῖς μόνοις μετά τῶν ἀλόγων, ἄλογος ἐκ λογικῶν τε γεγονώς καί ἔνυλός γε, χωρισθείς ἐκ τῶν ἀΰλων. Θαῦμα ξένον˙ ὥσπερ σῶμα, γέγονεν ὀμμάτων δίχα ἡ ψυχή ἐκτυφλωθεῖσα καί Θεόν μή καθορῶσα. Σῶμα μέν, εἰ τυφλωθείη, ὑπό τῆς ψυχῆς κινεῖται˙ ἡ ψυχή δέ τυφλωθεῖσα ποίαν κίνησιν εὑρήσει; Ζῆν δέ πῶς ὅλως ἰσχύσει; Οὐδαμῶς, ἀλλά θανεῖται θάνατον εἰς τόν αἰῶνα, ὅπερ ἔπαθον, ὡς εἶπον, οἱ πρωτόπλαστοι ἀνοίᾳ καί κατῆλθον εἰς τόν ᾅδην καί εἰς φθοράν κατήχθησαν, οὕσπερ κατελεήσας ἄνωθεν ἐγώ κατῆλθον˙ ἀόρατος ὤν πάντῃ πάχους καί σαρκός μετέσον καί ψυχήν ἀνελαβόμην, Θεός ὤν ἀναλλοιώτως ἐγενόμην σάρξ, ὁ Λόγος. Ἐκ σαρκός ἀρχήν λαβών δέ ἄνθρωπος ὡράθην πᾶσιν. ∆ιά τί οὖν ὅλως τοῦτο ἠνεσχόμην τοῦ ποιῆσαι; Ὅτι ἐπί τούτῳ πάντως ἔκτισα, καθώς καί εἶπον, (389) τόν Ἀδάμ τοῦ καθορᾶν με. Ἐπειδή δέ ἐτυφλώθη, ἐξ ἐκείνου τε οἱ πάντες τούτου ἀπόγονοι ἅμα, οὐχ ὑπέφερον, αὐτός μέν εἶναι ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ,