261

χωρισμοῦ ψυχῆς, σοί λέγω; ∆ύο οὖν εἰσι θάνατοι, σώματός τε καί ψυχῆς. Ὁ θανών ψυχῇ, εἰπέ μοι, καί φθαρτόν ἐκ τούτου σῶμα περιφέρων ἡνωμένον, κατ᾿ ὀλίγον τε γηράσκον καί λυόμενον καί ῥέον, εἰ μή ἔμελλε λυθῆναι τούτου τε καί χωρισθῆναι ἡ ψυχή, ἀλλ᾿ αἰωνίως ἦν συνδεδεμένη τούτῳ, πῶς οὐ χείρων πάσης ἄλλης τιμωρίας τῆς ἐν ᾅδη αὕτη ἡ ζωή ὑπῆρχε; Βλέπε μοι τούς ὑπό νόσου (391) ἱερᾶς κατεχομένους, πῶς αἱ σάρκες αἱ ἐκείνων φθείρονται καί δαπανῶνται, πῶς χειρῶν, ποδῶν τε δίχα καί ὀμμάτων καί χειλέων καί ῥινῶν εἰσι καί ὤτων, πῶς ἀκίνητοι εἰς ἅπαν, πῶς καί ἄλαλοι κωφοί τε ταῖς φωναῖς ταῖς ἀλαλήτοις τόν Θεόν ἐπικαλοῦνται ταύτης τῆς σαρκός λυθῆναι. Εἰ γάρ οὕτως εἰς αἰῶνας, ἵνα πάλιν εἴπω, εἶναι ἐκληρώσατο, οὐ χεῖρον τοῦ θανεῖν τό ζῆν ὑπῆρξε; Οὕτως οὖν εὐεργεσία γέγονεν ἡ τιμωρία, μᾶλλον δέ οὐ τιμωρία, ἀλλ᾿ οἰκονομία θεία. Ὁ γάρ θάνατος ἀνθρώπων θάνατος πραγμάτων πέλει˙ θάνατος φροντίδων λύσις, θάνατος ἐλευθερία νόσων καί παθῶν παντοίων, θάνατος ἁμαρτημάτων ἐκκοπή καί ἀδικίας,