263

∆ιό θερίζειν λήϊα οὐκ ἔξεστι σκαπάνη, οὐδέ δρεπάνῳ τεκτονεῖν, οὐδ᾿ ἐν μαχαίρᾳ κτίζειν, οὐ σκάπτειν μετά πρίονος, οὐ ῥάπτειν τῇ ἀξίνῃ, οὐ τέμνειν ξύλα ῥάβδῳ γε, λόγχῃ δ᾿ οὐ πρίζειν θέμις, οὐδέ φασγάνῳ σφενδονεῖν, οὐκ ἐν τῷ τόξῳ τέμνειν, ἀλλ᾿ ἁρμοζόντως ἑκάστῳ χρή πρός ἕκαστον χρᾶσθαι. Εἰ δ᾿ οὐ πρός ἅ γεγόνασιν, ἀλλ᾿ ἄλλως χρήσῃ τούτοις, ἀπόλωλεν ὁ βίος σοι καί πᾶσα πρᾶξις πάντως. Οὕτως οὖν μοι νόει καί Θεόν ἡμᾶς πεποιηκέναι ἐν ἔργοις ἕκαστον πιστόν ἐνεργεῖν ἐν τῷ βίῳ, (394) τούς μέν διδάσκειν θέμενος, τούς δέ πάντως μανθάνειν, ἄλλους τοῦ ἄρχειν τῶν πολλῶν, τούς δέ ὑπείκειν τούτοις˙ καί οἷς μέν σοφίαν δέδωκεν, οἷς δέ γνῶσιν καί λόγον, τό προφητεύειν ἄλλοις δέ, τό λαλεῖν γλώσσαις ἄλλοις, θαυματουργεῖν ἑτέροις δέ καί ἐνεργεῖν δυνάμεις˙ ἄλλους προστάτας ἔδειξε. Πνευματικά δέ ταῦτα, ἀλλ᾿ εἴπωμεν καί ἕτερα χαρίσματα τοῦ κτίστου, ἅ τοῖς ἀνθρώποις δέδωκεν, ἑκάστῳ κατ᾿ ἀξίαν˙ τόν μέν ἀνδρεῖον σώματι, τόν δέ ὡραῖον μᾶλλον πεποίηκε καί ἕτερον εὐφωνότερον ἄλλων, ἁπλῶς τε ἐχαρίσατο ἑκάτῳ τῶν ἀνθρώπων τό κατ᾿ ἀξίαν δώρημα καί πλεονέκτημά γε, ὡς οἶδε μόνος ὁ Θεός, ὁ τῶν ἁπάντων κτίστης, εἰς τό χρησίμως ἐνεργεῖν ἐν τῷ βίῳ ἀρρήτως. ∆ιό πρός τέχνην ἕκαστος οὐχ οἵαν αὐτός θέλει, ἀλλά πρός οἵαν ἔκτισται, ἐπιτηδείως ἔχει, καί πρός αὐτήν διάκειται προσφυῶς καί οἰκείως, καί ἴδοις ἄν τόν πλευστικόν εὐτέχνως τά πελάγη θαλάσσης διαπλέοντα καί τερπόμενον μᾶλλον ὑπέρ τόν ἵππῳ σοβαρῷ ἐφεζόμενον ἄνδρα καί γεωργόν γῆς αὔλακας τέμνοντα τῷ ἀρότρῳ, τό ζεῦγός τε ό τῶνβοῶν τῶν συνεργαζομένων πολύ κρεῖσσον νομίζοντα βασιλικοῦ τετρώρου, ὅθεν καί χαίρει ταῖς χρησταῖς κατεντρυφῶν ἐλπίσιν. Ὁ στρατιώτης πάλιν δέ ἑαυτόν ὑπέρ πάντας γεωργούς τε καί πλευστικούς καί χειροτέχνας μείζω ἡγεῖται καί ὡς ἔνδοξος ἐναβρύνεται τρέχων ἐπί σφαγήν καί θάνατον ἄωρον καταλύσαι. Οὗτος οὖν οὐκ ἀνέξεται κώπην ὅλως ἐλάσαι, οὐδέ κρατῆσαι δίκελλαν, οὐδέ τέκτων γενέσθαι, οὐ ναύτης οὐδέ γεωργός, οὐ γεηπόνος εἶναι αἱρήσεται˙ ἀλλ᾿ ἕκαστος, πρός ὅ, καθάπερ εἶπον,