269

ὁ καθαρός, ὁ ἅγιος κἄν ποσῶς καταδέξῃ; Ἄπαγε, εἶπεν ὁ Θεός, μή μοι γένοιτο, τέκνον! Οἶδας γάρ, ὡς βεβάπτισαι καί σύ, ἀλλ᾿ ἐμολύνθης καί ὡς παιδίον ἥμαρτες, ὡς ἄφρων ἐπλανήθης, καί οἶδας, πόσα ἔκλαυσας, πόσα δέ συνετρίβῃς, πῶς τε τόν κόσμον ἅπαντα ἀπηρνήσω καί μόλις δυσωπηθείς ταῖς προσευχαῖς Συμεών τοῦ πατρός σου, ἀρχῆθεν μόνῳ τῷ νοΐ, ἐν νοερᾷ αἰσθήσει, φωνῆς τε κατηξίωσα, ἔπειτα καί ἀκτῖνος, (402) καί μετά τοῦτο αἴγλη σοι ἐφάνην φιλανθρώπως. Εἶτα νεφέλη γέγονα μικρά πυρός ἐν εἴδει, τῇ κεφαλῇ σου ἄνωθεν ἐπικαθεζομένη, καί θεωρίαν μόνην σοι τοῦ εἴδους παρειχόμην, καί τῇ ἐκπλήξει δάκρυα σύν πολλῇ κατανύξει, φλέγων τό πάχος τῆς σαρκός, τῆς κεφαλῆς τόν ζόφον, ὡς καί καέντος ἐν πυρί ὀσμήν γενέσθαι τούτων κρέατος τοίνυν ἐξ αὐτῆς γενομένην, ὡς οἶδας. Τά μετά ταῦτα δέ κακά καί τήν στενοχωρίαν, ὅσην τότε ὑπέμεινας, σύ πάντως ἐπελάθου. Ἀλλ᾿ οὖν ἐγώ ἐπίσταμαι, ὁ εἰδώς Θεόν πάντα, τήν πίστιν, τήν ταπείνωσιν τήν εἰς τόν σόν πατέρα καί τοῦ θελήματος τοῦ σοῦ τήν ἄρνησιν εἰς ἅπαν, ὅπερ μαρτύριον ἐμοί λογίζεται καί ἔστιν. Ὁ γάρ μή ἔχων θέλημα ἴδιον πάντως θνῄσκει, ἐν τῷ ἐμῷ δ᾿ εὑρίσκεται θελήματι καί ζῇ γάρ. Μόλις οὖν οὕτως ὄντος σου κἀκείνου καθ᾿ ἑκάστην βιάζοντος τοῖς δάκρυσι τόν ἀγαθόν με φύσει, συχνότερόν σοι φαίνεσθαι ἠρξάμην, ὥσπερ οἶδας, κατά μικρόν σου τήν ψυχήν καθαίρων μετανοίᾳ καί καταφλέγων τῶν παθῶν ἀποκειμένας ὕλας, οὐ σαρκικάς, οὐχ ὑλικάς, ἀλλ᾿ ἀΰλους ἀκάνθας ὡς νέφη, ζόφον ὡς παχύν, ὁμίχλην τε καί σκότος, νηστείᾳ λεπτυνθέντος σου δηλαδή καί τοῖς πόνοις τῆς ἀγρυπνίας, τῆς εὐχῆς, πάσης κακοπαθείας, καί ἀενάως δάκρυσι θερμοῖς ἐκπλυνομένου ἐν τῇ εὐχῇ, ἐν τῇ τροφῇ, ἐν τῷ ποτῷ δέ μᾶλλον, καί μόλις σε χωρητικόν ἀπειργασάμην σκεῦος, οὐ μόνον δέ χωρητικόν, ἀλλά κεκαθαρμένον, πυρός ἐν μέσῳ μένειν τε ἀκατάφλεκτον πρόσεχε! Τοιοῦτον οὖν ποιήσας σε, ὅπερ ἑώρας τότε περιπετόμενον ἐν σοί φῶς καί περικυκλοῦν σε (403) εἰσῆλθεν ὅλον ἐντός σου ἀπρόσιτον ὄν φύσει