270

καί τήν καλήν ἀλλοίωσιν ξένως ἠλλοίωσέ σε. Τοῦτο οὖν, εἰ μή ἅπασιν ἔργοις με θεραπεύεις, ἀλλά μικρόν εἰσδέξῃ λογισμόν ἐν καρδίᾳ ἤ ἀηδίαν πρός τινα εὐλόγως ἤ ἀλόγως, πρός δέ καί λόγου προσβολήν ἤ πονηρᾶς ἐννοίας εἰ μή μετανοήσειας θερμῶς μετά δακρύων καί ἐξορίσεις ἀπό σοῦ ταῦτα τῇ μετανοίᾳ, ἀλλά καί πᾶσαν πονηράν ἐνθύμησιν καρδίας, οὐ παραμένειν πέφυκε˙ Πνεῦμα γάρ ἐστι Θεῖον, ἐμοί συνόν καί τῷ Πατρί ὡς ὁμοούσιόν μοι, λάθρα δ᾿ αἴφνης ἀφίπταται, ὡς ἥλιος εἰσδύσας, καί κρυβηθέν ὡς ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, οὐχ ὁρᾶται. Πῶς οὖν ὑπάρξει ἐν ψυχῇ μηδ᾿ ὅλως καθαρθείσῃ, μή εἰς συναίσθησίν ποτε ἐλθούσῃ μετανοίας; Ἤ πῶς καί ὑπενέγκοιτο πυρός ἀστέκτου φύσιν ἀκάνθας γέμουσα παθῶν ψυχή καί ἁμαρτίας, οὐσίαν πῶς χωρήσειεν ἀχώρητον εἰς ἅπαν, πῶς σκότος οὖσα συγκραθῇ φωτί τό ἀπροσίτῳ καί μή ἀφανισθήσεται αὐτοῦ τῇ παρουσίᾳ; Οὐκ ἔστι, τέκνον, οὐδαμῶς δυνατόν ὅλως τοῦτο! Ἐγώ κτισμάτων πάντων γάρ εἰμί κεχωρισμένος˙ ἐπεί δέ κτίσμα γέγονα, τῶν ἁπάντων ὁ κτίστης, σαρκί καί μόνον ὅμοιος ὑπῆρξα τοῖς ἀνθρώποις, ψυχήν ἀναλαβόμενος καί νοῦν ὁμοίως τούτοις. Οὐδέ γάρ πάντας ἐν τἀυτῷ τότε θεούς ἀνθρώπους πεποίηκα, ἀλλ᾿ ἄνθρωπος ἐγενόμην ἐγώ μέν˙ τῇ πίστει δέ καί τῶν ἐμῶν ἐντολῶν τῇ τηρήσει, ἀλλά καί τῷ βαπτίσματι, ἐν θείᾳ μεταλήψει τῶν φρικτῶν μυστηρίων μου πᾶσι ζωήν δωροῦμαι. Ζωήν δ᾿ εἰπών ἐδήλωσα τό Πνεῦμα μου τό Θεῖον˙ πλήν τοῦτο γινωσκέτωσαν, καθώς εἶπεν ὁ Παῦλος, (404) οἱ ἔχοντες τό Πνεῦμά μου ἐν ταῖς αὐτῶν καρδίαις, λάμπον καί κράζον ἔχουσι πρός τόν ἐμόν Πατέρα, καί πρός με λέγει δι᾿ αὐτῶν˙ Ὦ ἀββᾶ, ὁ πατήρ μου! Ὡς τέκνα γάρ γεγόνασι Θεοῦ καί παρρησίᾳ γνωρίζοντές με βλέπουσι καί πατέρα καλοῦσι˙ λέγει δέ καί πρός ἕκαστον τῶν αὐτό νῦν ἐχόντων ἐν ἑαυτοῖς παναληθῶς˙ Ὦ τέκνα, μή φοβεῖσθε! Ἰδού ἐγώ, ὡς βλέπετε, ἐντός ὑμῶν ὑπάρχω καί σύνειμι, καί τῆς φθορᾶς ἅπαξ καί τοῦ θανάτου ἐλευθερῶ καί δείκνυμι τίνος τέκνα καί φίλους ὑμᾶς, ἰδού, πεποίηκ˙ χαίρετε ἐν Κυρίῳ!