271

Τοῦτο οὖν ἔσται ἀληθές σημεῖον τοῖς ἀνθρώποις, ὅτι Θεοῦ γεγόνασιν υἱοί καί κληρονόμοι, ὅτι λαβόντες ἔχουσι τό Πνεῦμά μου τό Θεῖον, ἐντεῦθέν τε Χριστιανοί χρηματίζουσιν ὄντως ἀληθείᾳ καί πράγματι, οὐκ ὀνόματι μόνῳ. Ταῦτα πιστά καί ποθεινά τυγχάνουσι, Χριστέ μου˙ οὕσπερ προέγνωκας σαφῶς καί δέδωκας γενέσθαι συμμόρφους τῆς εἰκόνος σου ἐν Πνεύματι τῷ Θείῳ, καί πάντῃ δυνατά ἐστιν αὐτοῖς ὡς κεκλημένοις εἰς τήν χαράν τήν ἄφραστον ὑπό σοῦ εἰς αἰῶνας. Τοῖς δέ λοιποῖς ἀδύνατα πᾶσι δοκοῦσι ταῦτα, οἵ καί διαβάλλοντες ἀπιστοῦσιν εἰς ἅπαν φρεναπατοῦντες ἑαυτούς, ἤ καί παραμυθεῖσθαι οἴονται οἱ παράφρονες ἐπί κεναῖς ἐλπίσιν, ὑψηγοροῦντες ὡς κομψοί τοῖς ἐπηρμένοις λόγοις, καί πρός τά φίλα ἑαυτῶν ἀλληγοροῦντες ταῦτα τῶν φοβερῶν σου ἐντολῶν καταφρονοῦσιν ὅλως. Σέ γάρ ζητεῖν οὐ θέλουσιν, ἔχειν γάρ σε δοκοῦσιν˙ εἰ δέ ὁμολογήσουσι μή ἔχειν σε, Θεέ μου, (405) τότε σε πάντῃ ἄληπτον κηρύσσουσι τοῖς πᾶσι, καί ὡς οὐδείς θεάσασθαι ἰσχύει σε ἀνθρώπων, οὐδέ ὑπάρχει ὁ αὐτῶν ὑπερέχων ἐν γνώσει. Ἤ γάρ τοῖς πᾶσί τε ληπτόν καί προσιτόν ἀνθρώποις, ἤ ἄληπτον, ἀπρόσιτον διδάσκουσί σε πάντῃ˙ ὅμως ἐν ἀμφοτέροις δέ σφάλλονται, μή νοοῦντες τά θεῖα καί ἀνθρώπινα, ἐσκοτισμένοι ὄντες. Οἷς βράβευσον φῶς γνώσεως, δός χεῖρα φόβου θείου, δός ἀναστῆναι τῆς κακῆς ὑπονοίας τοῦ λάκκου καί εἰς συναίσθησιν ἐλθεῖν ὅτι ἐν λάκκῳ κεῖνται, ἐν σκότει καί καθέζονται, φῶς θεῖον οὐχ ὁρῶντες. Ὅ μαρτυροῦσιν ὅτι νῦν εἰσίν οἱ βλέποντές σε. Οἷς εἰ μή λάμψῃ σου τό φῶς καί ἴδωσιν ἐν γνώσει, πῶς ἄν πιστεύσωσι τρανῶς ὅτι ἀξίοις φαίνῃ καί συλλαλεῖς καί συνοικεῖς νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας αὐτοῖς ὡς φίλοις, ὠς πιστοῖς δούλοις σου, καθώς εἶπας; Ἀλλά πιστῶν σύ εἶ Θεός, οὐχί δέ καί ἀπίστων, οὗ χάριν πρός αὐτούς ὅλως οὐκ ἐπιβλέπεις. Τοῖς γάρ ἀπαρνουμένοις σε καί λέγουσι μή λάμπειν τό φῶς σου τό ἀΐδιον εἰς ψυχάς τῶν ἀξίων, πῶς σου φωτός τό πρόσωπον ὑποδείξῃς, Σωτήρ μου; Οὐδαμῶς, εἰ μή κτήσονται πίστιν πολλήν, ὡς εἶπας, καί τόν νόμον φυλάξουσι τόν θεῖόν σου προθύμως