273

ἀποδιώκει, λοιδορεῖ, φθονεῖ, μαίνεται, κτείνει καί πάντα πράσσει καθ᾿ ἡμῶν περιπίπτων ἐν τούτοις˙ ἡμεῖς δέ, ὡς εὐδόκησας, οἱ ταπεινοί σου δοῦλοι ἐν ἀσθενείᾳ ἰσχυροί, ἐν πενίᾳ πλουτοῦμεν, ἐν πάσῃ θλίψει χαίρομεν ὄντες ἔξω τοῦ κόσμου. Ἡμεῖς, ὤ ∆έσποτα, σύν σοί, κόσμος δ᾿ ἔχει τό σῶμα. Λοιπόν, πλανᾶται ὁ τυφλός πηλόν κατέχων μόνον, ὅς οὐδ᾿ αὐτόν κερδήσειε˙ δώσει γάρ, ὡς ὑπέσχου, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι πνευματικόν καί τοῦτον, καί τότε μόνος τά κακά τά ἴδια κερδήσει σύν τοῖς ὁμόφροσιν αὐτοῦ καί τυφλοῖς φιλοκόσμοις.

ΝΖ'.

Ὅτι ὁ τόν Θεόν ἐξ ὅλης ποθήσας ψυχῆς μισεῖ τόν κόσμον. (408) Σκιᾷ κρατοῦμαι καί ἀλήθειαν βλέπω, ὅ οὐδέν ἐστιν ἤ ἐλπίς ἡ βεβαία. Ποίαν οὖν ἐλπίς; Ἥν ὀφθαλμοί οὐκ εἶδον. Αὔτη τί ἐστι; Ζωή, ἥν ἅπαντες ποθοῦσιν. Ἡ δέ ζωή τί ἤ Θεός κτίστης πάντων; Τοῦτον πόθησον καί μίσησον τόν κόσμον. Κόσμος θάνατος, τί γάρ ἄρρεστον ἔχει;

ΝΗ'.

∆ιδασκαλία κοινήν σύν ἐλέγχῳ πρός πάντας˙ βασιλεῖς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μονάζοντας, λαϊκούς, ὑπό στόματος λαληθεῖσα καί λεγομένη Θεοῦ. (409)

Ὦ Χριστέ, παράσχου μοι λόγους σοφίας, λόγους γνώσεως καί συνέσεως θείας. Σύ γάρ οἶδάς μου τό ἀσθενές τοῦ λόγου καί ἀμέτοχον μαθήσεως τῆς ἔξω˙ σύ ἐπίστασαι, ὅτι σέ μόνον ἔχω ζωήν καί λόγον καί γνῶσιν καί σοφίαν, σωτῆρα Θεόν καί προστάτην ἐν βίῳ καί ἀναπνοήν τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου, ὁ ξένος ἐγώ καί ταπεινός τοῖς λόγοις. Σύ εἶ ἡ ἐλπίς μου, σύ ἡ ἀντίληψίς μου, σύ ἡ σκέπη μου, σύ ἡ καταφυγή μου, σύ τό καύχημα, ὁ πλοῦτός μου, ἡ δόξα.