276

τῶν ἐπισκόπων οἱ πολλοί ἐξ ὀλίγων, οἱ ὑψηλοί τε καί τεταπεινωμένοι τήν κακήν ταπείνωσιν καί ἐναντίαν, οἱ δόξαν θηρώμενοι τήν τῶν ἀνθρώπων κἀμέ παραβλέποντες τόν κτίστην πάντων ὡς πτωχόν καί πένητα ἀπερριμένον, ἀναξίως ἅπτονται τοῦ σώματός μου καί ὑπερέχειν τῶν πολλῶν ἐκζητοῦντες ἀκλήτως εἰσέρχονται ἐμῶν ἀδύτων ἔνδον, τοῦ νυμφῶνός τε τῶν ἀπορρήτων ἐπιβαίνουσι χιτῶνος δίχα, τῆς χάριτός μου, ἥν ἔλαβον οὐδέπω, καί ἅ μή βλέπειν ἔξωθεν τούτοις θέμις˙ καί μακροθυμῶ ὁ φιλάνθρωπος ἄγαν, βαστάζων αὐτῶν τήν ἀναίσχυντον τόλμαν. Εἰσέρχονται δέ, ὡς φίλῳ μοι λαλοῦσιν, ᾧ οὐδ᾿ ὡς δοῦλοι ἐνέμειναν τῷ φόβῳ, καί δεικνύουσιν ἑαυτούς ὡς οἰκείους, (413) οἱ μηδέ γνωρίζοντες τήν ἐμήν χάριν, καί μεσιτεύειν τούς ἄλλους ὑπισχνοῦνται, οἱ πολλῶν ὑπεύθυνοι πταισμάντων ὄντες. Ἔξωθεν καλῶς στολίζοντες τό σῶμα λαμπροί τῷ δοκεῖν καί καθαροί ὁρῶνται, ψυχάς δέ χείρους πηλοῦ τε καί βορβόρου, μᾶλλον δέ παντός ἰοῦ θανατηφόρου κέκτηνται οἱ δείλαιοι ἐν πονηρίᾳ. Ὥσπερ γάρ πάλαι Ἰούδας ὁ προδούς με λαβών τόν ἄρτον ἐξ ἐμοῦ ἀναξίως ἔφαγεν αὐτός ὡς μέρος κοινοῦ ἄρτου, καί διά τοῦτο ὁ Σατανᾶς εἰσῆλθεν εἰς τοῦτον εὐθύς καί ἀναιδῆ προδότην ἀπειργάσατο ἐμοῦ τοῦ διδασκάλου, ὑπουργόν αὐτόν λαβόμενος καί δοῦλον καί ἐκπληρωτήν τῶν αὐτοῦ θελημάτων, οὕτω καί οὗτοι πανθάνουσιν ἀγνώστως, ὅσοι τολμηρῶς καί αὐθαδῶς τῶν θείων ἀναξίως ἅπτονταί μου μυστηρίων, οἱ προὔχοντες μάλιστα τῶν ἄλλων θρόνοις, οἱ τοῦ βήματος, οἱ τῆς ἱερωσύνης, οἱ τό συνειδός καί πρό τοῦ βεβλαμμένον καί μετά τοῦτο πάντως κατεγνωσμένον ἔχοντες καί βαίνοντες αὐλῇ μου θείᾳ,