278

οὐκ ἐχειροτόνησε καί παρ᾿ ἀξίαν; Ὄντως οὐδείς σήμερον τούτων ὑπάρχει ἔχων ἁπάντων καθαράν τήν καρδίαν, μή κεντούμενος ὑπό τοῦ συνειδότος, ὅτι πάντως ἕν ἐποίησεν ὧν εἶπον, ἀλλ᾿ ἐξαμαρτάνομεν ἀδεῶς πάντες, μήτε τοῦ κακοῦ ἐκκοπήν μελετῶντες, μηδέ τοῦ καλοῦ ποιούμενοι τήν πρᾶξιν˙ καί διά τοῦτο οὐδέ μετανοοῦμεν εἰς τό βάθος τῶν κακῶν βαπτισθέντες, καί ἀναλγήτως ἐγκείμεθα πρός ταῦτα. ∆όξης γάρ ὑπάρχοντες ἄγευστοι θείας τήν κάτω δόξαν παριδεῖν οὐ δυνάμεθα˙ ἔρως δέ δόξης, τῆς τῶν ἀνθρώπων λέγω, ψυχήν οὐκ ἐᾷ ταπεινωθῆναι ὅλως, οὐδέ μέμψασθαι ἑαυτήν ἑκουσίως. Πῶς οὖν, εἰπέ μοι, τούτων οὕτως ἐχόντων, ὁ δόξαν θηρώμενος τήν τῶν ἀνθρώπων καί πλούτου δεόμενος τοῦ φθειρομένου, ὁ ἐπιθυμῶν χρυσίου πλῆθος ἔχειν, ὁ εἰς ἁρπαγήν ἀκόρεστος τυγχάνων καί μνησικακῶν τοῖς μή συχνῶς διδοῦσι, Θεόν ἔνοικον ἔχειν εἰπεῖν τολμήσει ἤ φιλεῖν Χριστόν ἤ Πνεῦμα Χριστοῦ ἔχειν; Ὁ δέ μή Χριστόν καί τόν αὐτοῦ Πατέρα καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰσδεδεγμένος, γνωστῶς οἰκοῦντα καί ἐμπεριπατοῦντα τόν ἕνα Θεόν ἐν τῇ αὐτοῦ καρδίᾳ, πῶς τήν δουλείαν ἐνδείξεται γνησίαν, (416) ἐκ τίνος δ᾿ ἄλλου τήν ταπείνωσιν μάθῃ ἤ πῶς διδαχθήσεται θέλημα θεῖον; Τίς μεσιτεύσει τοῦτον ἤ Θεῷ καταλλάξει καί παραστήσει ἀνεπαίσχυντον λάτρην Θεῷ τῷ μόνῳ καθαρῷ καί ἀχράντῳ, ᾧ τά Χερουβίμ οὐ τολμᾷ ἀτενίσαι, ὄντι ἀγγέλοις ἀπροσίτῳ τοῖς πᾶσι; Τίς βεβαιώσει κρατεῖν ἀναμαρτήτως καί ἱερουργεῖν ἀκατακρίτως τοῦτον τοῦ ἀμώμου θύματος φρικτήν λατρείαν; Ποῖος ἄγγελος, ποῖος ἄνθρωπος τοῦτο εἰπεῖν δύναται ἤ ποιοῆσαι ἰσχύσει; Ἐγώ γάρ λέγω καί μαρτύρομαι πᾶσι