406. De sancto Sebastiano.

la. Cantet chorus ex affectu
Dulce melos in conspectu
Supernorum civium.

1b. Voci mores coaequentur,
Laudes sanctis cum solvuntur
In horum obsequium.

2a. Thema nostri cantus plani
In laudem Sebastiani
Vergit et praeconia,

2 b. Qui labentis mundi vani
Ob amorem regis magni
Aspernatur mollia.

3 a. Nempe Jesum insequitur,
Illi quoque obsequitur,
Sed illud vult latere,

3 b. Non timore passionis
Aut juris amissionis
Virtutis sed opere.

4 a. Christum gerit sub chlamide,
Ut roboret quos in fide
Videret deficere.

4 b. Marco et Marcelliano
Volentibus sub profano
Judice mollescere,

5 a. Mulierum blandimenta
Transitivaque tormenta
Suadet respuere.

5 b. Dum in fide roborantur,
Per latera transforantur
Lanceis et vomere.

6 a. Sic animas Christo reddunt,
Dum a fide non recedunt
Et vivunt per saecula.

6 b. Haec interdum cum aguntur
Et per sanctum proferuntur
Coelestia pabula,

7 a. Miles Christi accersitur,
Accersitus producitur
Ad Diocletianum,

7 b. Qui furore debachatur,
Quando miles Christi fatur,
Fore se Christianum.

8 a. Ob hoc trunco hunc ligari,
Alligatum sagittari
Jubet a militibus,

8 b. Martyr dulcis fit invictus
Manens victor inter ictus,
Cedunt hostes ictibus.

9 a. Nocte prima suscitatur
Et pristinae vitae datur
Augustisque ostentatur
In horum palatio.

9 b. Ad quos martyr conqueritur:
Sanguis cur tantus funditur
Sanctorumque destruitur
Christorum religio.

10 a. Rursus jubent hunc ligari
Et tamdiu fustigari,
Donec vident commendari
Spiritum in Domino.

10b. Dum sic martyr sagittatur,
Coelum sibi reseratur
Et pro poenis praemiatur
Sempiterno gaudio.

11a. O miles Sebastiane,
Istius vitae profanae
Dirige semitam plane
Ad coeli palatia.

11b. Tolle pestem, morbos, mortes,
Lubricos aestus et fortes
Et sanctorum fac consortes
Post mundana praemia.