BARCINONEN. 411

tum animadvertit exceptiones stricte et rigorose interpre- tandas esse, ideoque facultatem dispensandi a quarto ad su- periorem gradum (quod legis tum verbo tum sensui adii- ceret profecto obsisteretque), cum damno alterius extendi non posse.

Relate vero ad quaestionem facti, denegat dispensationem fuisse concessam, idque ex ipsa parochi enarratione aperte deduci contendit.

Ex ea enim manifeste erumpere animadvertit, parochum pro contrahentibus petiisse dispensationem non tertii cum quarto, sed quarti tantum consanguinitatis gradus, et Vica- rium generalem ab hoc tantum impedimento dispensasse.

Inepte vero censet a sententia Rotae Matritensis teneri dispensationem a quarti gradus impedimento, secumferre dis- pensationem gradus immediate praecedentis. Nam quod ius spectat, ait patronus, sententiam huiusmodi absonam admo- dum a veritate et absurdam esse, secus enim ex. gr. dispen- satio consobrinis data, et pro contrahendo matrimonio inter patruum et neptem valere retinenda esset : quod cum iure pugnat profecto. Insuper, subdit, hanc quaestionem otiosam esse, cum res exsclusive sit facti, quod ex Vicarii generalis verbis unice deprehendi debet.

Demum graviorem causae punctum attingens tuetur ma- trimonium in themate nullum fuisse ex defectu consensus. Etiam hic iuris quaestionem praetereundam autumat, cum scitissimum sit contractum sine consensu nullimode existere posse. Recolit tamen consensum ad matrimonium contrahen- dum manifestari oportere per verba de praesenti, quod qui- dem si de muto agatur vel de infirmo, fieri poterit scriptis, signis vel etiam nutu, dummodo tamen omnis ambiguitatis suspicio exulet. Si enim aliquod dubium legitime suboriri possit, contrahentis voluntas praesumpta utique forsan dici posset, non autem manifesta. Et quoniam manifestatio con- sensus in matrimonio de substantia est, neque illum per praesumptiones aut per iudicia supplere licet, sequitur ma- nifestationem consensus etiam per signa aut per nutus fa-