6 7 8 PARISIEN.

Sed praeter timorem simpliciter gravem, contendit insu- per haberi etiam in casu et gravem metum reverentialem, quo nuptiae aeque irritantur.

Nomine metus reverentialis, iuxta communiorem Cano- nistarum acceptionem, venit in primis ipsa reverentia pa- rentibus aut superioribus debita ; quam tamen, si sit sola, dicunt non sufficere ad matrimonium irritandum. Ita observat orator Card. D'Annibale, vol. 1, p. 104, not. 14, tradidisse, reverentiam erga parentes ex se sola metum reverentialem immerito vocari, « quia metus sine periculo alicuius damni non intelligitur ». Itemque, ubi minae vel saevitiae ex parte parentum intercedunt, metum nedum reverentialem, sed sim- pliciter talem haberi. Unde timorem reverentialem, tunc pro- prie et unice haberi, cum aliquis indignationem superioris metuit, licet absint verbera et minae. Nam haec parentum seu superiorum indignatio « profecto malum est ; et si gravis et diuturna sit, malum grave, adeoque et metus gravis, non immerito existimatur ».

Quod autem importunae preces et instantiae parentum coniunctae cum timore ac obsequio eorumdem gravem metum constituant, ad irritandum matrimonium sufficientem, com- munis est Canonistarum sententia. Sane ita expresse Reif- fenstuel ad tit. De regulant, etc. n. 265; ac ipsemet au- sterus Antoine in tract, de Matr. c. 39, 3, n. 7, ad quae- stionem, quam sibi proponit, utrum, scilicet, preces impor- tunae, ac saepius repetitae, metum sufficientem ad infirman- dum matrimonium incutiant, respondet: « Affirmative... si « hae duae impulsiones concurrant, videlicet hominis (rogan- « tis) auctoritas et precum importunitas ». Cui consonant ex recentioribus de Angelis, Santi, Gasparri, Vecchiotti alii- que communiter.

Quae Doctorum sententia, ait orator, nedum rationi et aequitati innititur, sed etiam clarae iuris dispositioni. Nam, est iuris adagium L. Velle ff. De reg. iur., « quod velle non creditur qui obsequitur imperio patris vel domini ». Unde in L. 1 ff. Quarum rerum actio, § Quae onerandae, irrita