135. De sancto Adriano.

1 a. Laetior ista dies laetissima festa reducit,
Quo superis mixtus dux Adrianus ovat.

1b. Impiger ille quidem monitis accessit amicis,
Nec trepidat vitam posthabuisse suam.

2 a. Dum felix Nathalia viro sociata pudico
Addidit aeternae dogmata sancta viae,

2 b. "Scribite, tortores vos", inquit, "scribite nomen
Martyribus iunctum, nempe Adrianus ego.

3 a. Ecce, Adrianus ego patiar me vivere nunquam
Religione mala, quae simulacra colit.

3b. Nomine pro Christi cupio mihi sumere mortem,
Nec tormenta animum divariare queunt."

4 a. Hinc capit uxori placidam depromere mortem,
Credere se Christo diraque velle pati;

4 b. Tantaque mens inerat, dum sub vade posset abire,
Accelerat gressus ad necis acre genus.

5 a. Itque reditque viam, communia gaudia perfert
Uxori atque sibi gaudia caede nova.

5 b. Ille Deo placidus martyr, sanctissimus ille,

Qui dederat trucibus membra secanda viris.

6 a. Consiliare reas animas valet ipse tonanti
Et veniam votis accumulare sacris.

6 b. Offerat ille patri membrorum ingentia summo
Vulnera, quo medicam percipiamus opem.

7. Flos, Adriane, decens, nostras pias exime preces,
Nosque reconsilia, suavis amice, Deo.