208. De ss. Fabiano et Sebastiano.

1. Superna in gloria
Christo regnanti
per saecula,

2 a. Donanti
cuncta bona
laudes
canit ecclesia;

2 b. Largitas
cuius summa
iustis
dat regna caelica.

3 a. Nunc ergo
laudemus
fortia
Sebastiani
praelia.

3 b. Namque
in terrena
Caesaris

quondem florebat
curia,

4 a. Et quoniam maxima
cernebat
sanctos ferre tormenta,

4 b. Clamyde tectus clara,
plurima
ferebat solacia.

5 a. His super omnia
donans salutis
monita,

Quae taeterrima
hostis molimina
semper nequissima
mente ferrent robustissima,

5 b. Sperantes praemia
sibi adfore
maxima,
Haec propterea
sancti opera
et magnalia
hostis ardescit invidia.

6 a. Adductus
ad Augusti
audientiam,
Christi praedicabat
gloriam,

6 b. Ac falsa
caelorum
dixit delubra,
Sathanaeque
receptacula.

7 a. Motus Caesar maxima
ad haec ira,
iussit sanctum
mox abstractum
sagittarum
per spicula
hac pelli vita,

7 b. (Sed) sanctus inter nimia
sagittarum
vulnera,
dum putatur
carens vita,
proiicitur
feris pabula.

8 a. Deus sanctum sua
salvum reddidit
gratia,

8 b. Tandem fustigatus
membra reliquit
terrena ;

9 a. Praemia
captans sua,
caelorum scandit
culmina.

9 b. Remitti
nunc nobis
errata,

10. Per te, martyr inclite,
precamur in secula.