272. De sancto Laurentio.

1. Laurea clara laetantem
Laurentium hierarcham,

2 a. Qua paxsumma, qua splendor,
qua gloria,
Christus rex emicat,

2 b. Lyra nostra resultet
symphonia
sonans organica.

3 a. Roma quem canit,

mundus quem totus personat,

3 b. Decus quem omne

decet, laus atque gloria;

4 a. Qui miles, qui gemma, ara
Christi, qui praeco,
norma, fulgens levita,

4b. Apostolicum adfatur
patronum Sixtum
sequens ad certamina:

5 a. "Quo, pater, sine filio
progrederis ?
aut quo, magister, properas ?

5 b. Ad palmam si martyrii
ovans tendis,
te rogo, ne me deseras."

6 a. Sixtus ad haec illi:
"Te pugna fortior
sanctiusque te stemma

6 b. Manet post triduum,
iam qui sequeris me
sacerdotem levita".

7 a. Praescia Sixti
verba complentur,
et immania percurrit
Laurentius tormenta,

7 b. Caeli columna,
lucifer orbis,
ecclesiae laetitia
fideique regula,

8 a. Victor ovans
in craticula

iudicem qui confundit, verba
per haec talia:

8 b. "Iam assatam

manduca carnem;

me gloria, te poena, semper

manet maxima"

9 a. Canticis angelicis,
palma et lucida,

9 b. Sic diva felix scandit
anima culmina,

10 a. Per merita translata
inclita

Quae in purpura
praepulcbra
gaudet et lilia,

10 b. Omnia gloria
conserta
Christi praesentia,

Dignc colenda saecla

" per cuncta.