Articulus II.

De Licinii et Maximini discordia, et pace facta; de ejusdem Licinii cum Constantia Constantini Magni sorore sponsalibus et nuptiis, de rupta dehinc eum inter et Maximinum pace, de illorum praelio, et precibus 0992B ab Angelo, quidquid Tollius dixerit, Licinio dictatis et insigni illius victoria.

Post Galerii mortem orta est Licinium inter et Maximinum tanta discordia, ut ad arma pene venerint. Sed pacem certis conditionibus, uti animadvertimus, in freto Thracico pepigerunt, ad breve nihilominus exiguumque tempus duraturam. Maximinus siquidem, qui ferre non poterat illum ita sibi fuisse praelatum, ubi intellexit Constantiam, Constantini Magni sororem, ei desponsam esse, in animum induxit illos hac affinitate contrase devinciri. Suspicionem porro auxerunt nuptiae, anno, uti putant, 313, celebratae Mediolani, quam in urbem Licinius a Constantino arcessitus fuerat. Scriptum quippe in Aurelii 0992C Victoris Epitome legimus: «Constantinus sororem suam Constantiam Licinio Mediolanum accito conjungit.» Nec immerito prorsus jure Maximinus hanc affinitatem suspectam habuit. Nam Constantinus, uti narrat Zozimus, Μεταπεμψάμενος, Λικίνιον ἐν τῷ Μεδιολάνῳ, κατεγγυᾷ τὴν ἀδελφὴν τούτῳ Κωνσταντίαν, ἣν καὶ πρότερον αὐτῷ δώσειν ὑπέσχετο, τῆς πρὸς Μαξέντιον δυσμενείας κοινωνὸν ἔχειν βουλόμενος. (Zozim. lib. II Histor.) «Licinio Mediolanum accersito sororem Constantiam in matrimonium tradidit, quam et antea se daturum promiserat, cum eum sibi socium contra Maxentium hostem adjungere vellet.» Si quem vero alium praeterea testem desideres, anonymum Valesianum protinus tibi dabimus, cujus haec de iisdem nuptiis et foedere sunt verba. «Cum recepisset Italiam 0992D Constantinus, hoc Licinium foedere sibi fecit adjungi, ut Licinius Constantiam, sororem Constantini, apud Mediolanum duxisset uxorem.»

Itaque Maximinus, cujus occultum cum Maxentio foedus jam annotavimus, statim atque certior factus est illos ambos imperatores nuptiarum solemnibus detineri, exercitum ex Syria, ut supra etiam retulimus, duxit in Bithyniam, et Byzantium, ac deinde Heracleam in deditionem redegit. Sed obviam ei venit Licinius, contractis, quantum poterat, copiis. Imminente autem praelio, Angelus ipsi, nocte quiescenti, precationem dictavit, qua recitata, victoriam obtineret. Discusso somno, eam jussit a notariis, quemadmodum ab auctore nostro exhibetur, integram describi, 0993A illiusque exemplar singulis dari militibus. Inde hi alacriores facti, antequam praelium in campo Sereno inirent, ter post imperatorem transcriptas preces fuderunt. Tum postea, cum Maximinus ad pacem ferri non potuisset, hostes tanto impetu adoriuntur, ut iis, sicuti diximus, ad internecionem deletis, Maximinus vix fuga elabi potuerit.

Verum ibi nos medias veluti inter acies moratur Tollius. Audacter enim pronuntiat has preces, quemadmodum visam in somnio a Constantino crucem, nihil esse aliud quam stratagema, quo milites ad pugnam acrius accenderentur. Sed audacioris hominis impudens temeritas a Baudrio, ejusdem sectae viro, jure merito retunditur; nullam enim illius vanae conjecturae, et temerariae assertionis protulit rationem. 0993B Ad haec vero, quis nescit hujusmodi somnia non solum Josepho patriarchae aliisque piis hominibus, verum etiam ethnicis divinitus immissa in sacris Scripturis memorari? Fatendum tamen est altum esse scriptorum aliorum de hac precatione silentium. Sed idcirco tanquam dolus et stratagema temere explodi non debuit; et certe nemo negare potest non sine divini numinis auxilio reportatam fuisse a Licinio hanc de impiissimo tyranno Maximino tam insignem victoriam. Sed de his visis adhuc aliquid infra dicetur.